‘Buzzing But Not Hung Up On Hip’ van muzikaal reisagent Philippe Petit is niet echt een nieuwe plaat, maar eerder een verzameling exclusief en nooit eerder uitgebracht materiaal.

Daardoor staan er zowel solostukken als samenwerkingen met andere artiesten op de plaat. Dat betekent dat we geen grote namen terug vinden. Geen Lydia Lunch, Eugene Robinson (Oxbow) of Simon Fisher Turner dus, om er een paar te noemen. Minder bekende, maar daarom niet minder interessante artiestena als MDME SPKR, Petit-Lou, Isabelle Fabri, Peter Hollo, James Johnston en Taco. Ondanks de diverse samenwerkingen klinkt de plaat toch coherent, en dat heeft uiteraard met de kunde van Petit te maken. Die is natuurlijk niet aan zijn proefstuk toe.

Hij houdt ervan imaginaire soundtracks te schrijven bij ingebeelde avant-gardefilms. Gebruik makend van een cimbalom (traditioneel snaarinstrument horende bij de plankciters), een psalterium (snaarinstrument, familie van citer en harp), een computer en een synthesizer waarmee hij laagje voor laagje van elektronische klanken, veldopnames en stemmen op elkaar kan stapelen, maakt hij bevreemdende soundscapes. Soms ietwat jazzy (‘Si Parla Italiano’), soms als wonderlijke elektronica vol bizarre geluiden (‘Blue Mirrors’). De meeste stukken kan je eigenlijk ook als een hoor- of luisterspel benaderen, waardoor ze een compleet andere invulling krijgen. ‘Eugenia’ is dan weer een ingetogen stukje op toetsen, zonder tierelantijntjes of bizarre geluiden. ‘Songe D’Azur’ heeft dat dan weer wel, meanderend tussen neoklassiek, ambient en avant-garde. Het is met zijn kleine twintig minuten meteen ook het sleutelstuk van het album, waar alle zijsprongetjes van Petit samen komen.

Dit is absoluut geen restjesalbum of samenraapsel, maar een collectie uitstekende collages die wellicht niet eerder op een regulier album pasten.