“Nils Petter Molvaer is provocative. Nils Petter Molvaer is unpredictable. Nils Petter Molvaer is always a world ahead of himself and the rest of humanity.” Nu ik: what the fuck? Dat kan je dus zomaar lezen op de labelsite. Knijp anders even in m’n arm. Of nee, lees eerst mee verder: “He stretches himself out at will in time and space, subjecting himself to the new technology of the moment in order to give ever new expression to his timelessly unbridled romanticism. His music is full of radical tenderness, compact vulnerability and robust fragility. Nils Petter Molvaer is a living contradiction, and that is what makes him so human as an artist.” Misschien nog even erbij vermelden dat ‘Buoyancy’ vooral het geluid is van een artiest die een met haken en ogen aan elkaar hangende trukendoos verwart met vernieuwing, die gladde muzak overgiet met een smaakloos zetmeelsausje en het vervolgens gewaagde ‘avant-garde’ noemt, en een album wat integriteit denkt te kunnen opdringen door het gebruik van wat exotische percussie, een banjo of een arsenaal effecten dat in 1985 al passé klonk. Zijn ‘hypnotische kracht’ is in een lesje in ter plaatse trappelen. ‘Onderwaterlandschappen’ zijn gewoon troebele kindertekeningen. En dan is er nog die ‘Indonesian tropics evaporate into cyberspace.’ Far out. Als er hier al een betekenisvolle contradictie te rapen valt, dan is het wel dat deze ‘Buoyancy’ (i.e. opwaartse kracht) geen spaander heel laat van de goede intenties waarmee je begon te luisteren.
