Bijna drie decennia na hun debuutcassette op Schimpfluch (verpakt in een luier, voor de liefhebbers), is de sound van deze dadaïstische Zwitsers verveld van experimentele noise, tot een bizarre manifestatie van punkrock.
Tegenwoordig opereert Sudden Infant als een heuse groep in een bijna traditionele bezetting van basgitaar, elektronica, drums en zang. Echo’s van waar men vandaan komt worden gevormd door veldopnames van stemmen, en concreet geritsel in glasscherven of metaalafval. Ook de geestige openingstirade tegen rationaliteit kunnen we plaatsen, maar wanneer het trio zich boos begint te maken over het stopzetten van hun werkloosheidsuitkering, wanen we ons plots op een anarchopunkfestival in een of ander kraakpand anno 1982.
Deze lp zou een onrein huwelijk kunnen zijn tussen groepen als The Ex en muzikale gekkenhuizen als Stump of Butthole Surfers. De manier waarop ‘Maybe You’re Right’ van Cat Stevens verkracht wordt, is exemplarisch. Omdat de bas-drum combinatie ons bij momenten stevig in de onderbuik schopt, is ook de beginperiode van Swans niet te ver gezocht als referentie.
Helaas verkiezen we ingetogen triestigheid boven schreeuwvocalen, grappen en grollen, en daarom zal ‘Buddhist Nihilism’ slechts sporadisch op onze draaitafel vertoeven. Maar telkens wanneer we ons vrolijk willen maken over fenomenen als Texaanse rednecks, massatoerisme of George Clooney, zullen we dit vreemde plaatje weten te vinden.