De digitale wereld faciliteert verbindingen tussen mensen op elk mogelijke manier. Het mysterie van de personen achter al die digitale schermnamen vormt het uitgangspunt van ‘Persona’ van de Amerikaan Bryce Helm. Zelf ervaart hij op uitzonderlijke wijze het verschil tussen offline en online persoonlijkheden.

Bryce Helm

Bryce Helm is om acht uur ‘s ochtends nog steeds wakker als ons Skype-gesprek begint. “Mijn slaapritme is verneukt. Ik zit de hele dag achter mijn computer, ik drink en ik rook veel wiet. Mijn leven is een rommel.” Het zijn opmerkingen die je normaal gesproken niet van artiesten hoort. Toch is het juist dít leven dat de geweldige lo-fi house, techno, noise en ambient van Helm invulling geeft.

Projecties

Helm durft niet te veel betekenis aan zijn muziek toe te schrijven, maar als zijn nieuwe album ‘Persona’ ergens over gaat, dan is het de relatie tussen onze offline identiteit en de digitale schermnamen die daaraan gekoppeld zijn. Hij vertelt over zijn online accounts: “Ze zijn nep, projecties. Het is niet wie ik echt ben, maar tegelijkertijd weet ik ook niet echt wie ik ben. Niemand weet dat.”
Wie de Bandcamp-pagina van Bryce Helm bezoekt, zal dan ook niet veel over hem leren. Alleen op de pagina van ‘Persona’ staat een opmerkelijk stuk tekst dat Helms muziek onmiddellijk van een andere context voorziet. ‘Opgedragen aan Mary Alice Helm’, met daaronder een link naar een database van vermiste personen waar de moeder van Bryce Helm staat vermeld.
“Ik wil geen directe verbanden leggen, maar god, zij heeft mijn leven op elk mogelijke manier beïnvloed. Ze was al eens eerder verdwenen in 2006. Ze wilde van de Golden Gate Bridge springen. Daar troffen ze haar toen aan. Een jaar later was het raak. Ze was toen echt verdwenen. In het begin voelde ik niets, maar rond 2011 ontwikkelde ik mijn handicap. Ik heb posttraumatische stressstoornis. Ik had dagen achter elkaar paniekaanvallen. Ik kon niet stilzitten, moest rondjes lopen in de tuin, zelfs als het plensde van de regen.”

Hypnose

Helm vluchtte in muziek, wat nu de bron is van een paar van zijn gelukkigste herinneringen. “Ik was acht. We reden met mijn vader, broer en moeder over de snelweg in Californië. Iedereen was stil en ‘Ambient I’ of ‘Another Green World’ van Brian Eno stond op. Het was een van de meest perfecte momenten uit mijn leven.”
De hypnotiserende werking van Eno’s muziek heeft ook een invloed gehad op het werk van Helm. “Ik hou ervan om gebiologeerd te worden door muziek. Daarom zijn enkele van mijn nummers zo lang. Ik wil dat mensen opgaan in mijn muziek.”
De hypnotiserende kwaliteiten van Bruce Helm zijn duidelijk te horen op ‘Gone’, een twaalf minuten durend nummer dat begint met een reeks minimale klikken en een subtiele kickdrum. Het kale ritmische skelet van ‘Gone’ wordt langzaam aangekleed met volle pianoklanken, een melancholische bewerkte vocal sample en diepe synthesizers.
De Tsjechische kunstenaar DVDJ NNS maakte op verzoek van Helms label Genot Centre een prachtige 360-graden video bij het album, die de relatie tussen fysiek en virtueel escapisme in beeld belichaamt. “Ik had niets te maken met die clip, maar toen ik hem zag werd ik compleet overrompeld. De mensen van Genot Centre lieten me een stukje uit de video zien, geprojecteerd op een muur ergens in Praag. Het was helemaal gestoord. Ik kan gerust zeggen dat dit een van de beste dagen van mijn leven was. Zulke dingen geven me motivatie om muziek te blijven maken.”

Dit artikel verscheen eerder in GC #138.

Discografie