Na een aantal keren live te hebben geïmproviseerd, togen Miasmah-baas Erik Skodvin (Deaf Center), Italiaanse percussionist Andrea Belfi en veelspeler Aidan Baker (Nadja) een kelderstudio in hoe kan het ook anders Berlijn om hun hersenspinsels vast te leggen voor het nageslacht. Niet onverwacht is het resultaat donker, maar ook weer niet zo donker als het persbericht ons wil doen geloven. De suggestie dat de muziek op Brick Mask geworteld is in metal lijkt meer een poging om aan te haken bij het huidige avantgardistische crossover-genre bij uitstek, dan dat het erg veel over de muziek zegt. Een portie dreigende gitaarfeedback maakt nog geen Sunn O))). Daarbij is de belangrijkste rol weggelegd voor Belfis percussie, niet een element dat in de metal erg bepalend is. Hier vormt ze juist de ruggengraat, zowel door de andere, dwalende elementen bij elkaar te houden, als door de verschillende fases in de nummers af te bakenen. Na een kalm begin waarin hij met brushes over de drums veegt terwijl flarden gitaar en onherkenbare elektronica langs wuiven, gaat de muziek opeens open wanneer nerveus getik op de cymbalen de luisteraar recht op doet zitten. Gitaarfeedback zingt beheerst rond, maar uitbarstingen blijven uit. Het tweede nummer volgt eenzelfde structuur: metaalpercussie en vervolgens ingehouden, maar drukke drums bepalen de lijn, terwijl Skodvin en Baker er met hun laptop, gitaar en bas een beetje omheen vaagneuzen. Hetgeen, niet geheel onverwacht, doet denken aan ongestructureerde Deaf Center en de wat lossere soloplaten van Baker, zoals The Sea Swells A Bit. Het kalme Plants heeft door de ruis-gelijk-regen en rare gitaaraccenten een soort doomy zwoelheid, terwijl in het sluitstuk de spanning tussen nervositeit en loomheid maximaal is. Geen onmisbare plaat, maar een aardige indruk van hoe het er live aan toe ging in die ongetwijfeld donkere Duitse zaaltjes.
