Een band ontstaat zoals een band ontstaat. Violet Farrer, Nina Winder-Lind, Kate Mager en Ella Oona Russell waren eerst gewoon vriendinnen – tot ze plots aan het jammen waren. Om de boel te bevatten was er een naam nodig en uit een stapel boeken (romans, maar ook boeken over botanica en geologie) plukten ze er eentje, na korte beraadslaging: The New Eves. Doorgaans wordt een gekozen bandnaam al gauw voetstoots aangenomen, maar in dit geval blijft het nadrukkelijk zijn stempel drukken op de groep uit Brighton. Het debuut, ‘The New Eve Is Rising’, is volgens fluitist en percussionist Russell ‘onderdeel van een lopend onderzoek naar de nieuwe Eva.’
Titeltrack ‘The New Eve’ is min of meer een manifest, ofwel een voorlopige onderzoekshypothese. In een stijl die de voornaamste muzikale invloeden verraadt (‘The Velvet Underground & Nico’, ‘Horses’), verkondigt Winder-Lind dat ‘de nieuwe Eva is opgestaan uit de bladzijden van een verbrande Bijbel’ en dat ‘de nieuwe Eva de zaden van de verboden vrucht uitspuugt, neukt met wie ze wil neuken, nee zegt als ze niet wil, autonomie heeft over haar ziel en haar lichaam’ en ‘heeft leren schreeuwen en rechtop te staan’. De vier vrouwen presenteren zich in lange witte gewaden en putten uit eeuwenoude folklore, maar zijn onomstotelijk vooruitstrevend en iconoclastisch. Wie verklaart dat The New Eves staan voor een radicale herinterpretatie van vrouwelijkheid en gender doet de band tekort, aldus Russell en bassist Mager via een videoverbinding.
POSTCHRISTENDOM
In Angela Carters postmoderne fantasyroman ‘The Passion of New Eve’ (1977) wordt de jonge Engelsman Evelyn ontvoerd door een veelborstige vruchtbaarheidsgodin, die hem zijn geslachtsdelen ontneemt, een vagina en eierstokken geeft, zijn borsten vergroot en hem met zijn eigen sperma bezwangert om een nieuwe messias te baren. The New Eves klinken lang niet zo grotesk als het boek waaraan ze hun naam ontlenen, maar delen Carters doelstelling om hardnekkige christelijke waarden, te beginnen met Eva als het ideaalbeeld van de vrouw, te hermythologiseren. Zo ontworstelt de groep zich op debuutsingle ‘Original Sin’ van het verstikkend dogma dat ieder mens bij de geboorte zondig is, en mengen ze zich op ‘Mary’ in het eeuwige debat omtrent de Onbevlekte Ontvangenis van Maria: met haar tong uit haar mond bedreef ze de liefde met Jozef.
Of de breuk met christelijk gedachtegoed voor The New Eves persoonlijk is? ‘Voor een deel van ons, zeker weten,’ aldus Russell. ‘Daarnaast, als je nadenkt over wat de nieuwe Eva is, moet je ook bekijken wat Eva tot nu toe allemaal heeft meegemaakt. We komen alle vier uit hoofdzakelijk christelijke landen (cellist en gitarist Winder-Lind komt uit Zweden, rvd), ook al is het een vreemd soort postchristendom. Al die intense religieuze structuren vormen nog steeds het fundament van de samenlevingen waarin we zijn opgegroeid.’ Mager: ‘Voor degenen onder ons die geen strenge christelijke opvoeding hebben gehad, is het makkelijk om te denken dat je niet beïnvloed wordt door dat soort ideeën – maar juist als je er onbewust van bent, is de invloed des te groter. Daarom is dit album ook een zuivering voor ons vieren. We creëren iets nieuws door terug te kijken naar al het oude dat ons nog in de weg staat.’
Deze band is voor ons een plek waar we enorme nerds kunnen zijn.
HAGSTONE
Hoewel de liveshows van The New Eves – met name de momenten waarop violist Farrer de ruimte krijgt om te dansen – nogal wat weg hebben van een geestuitdrijving, is de genoemde zuivering een zo goed als voldongen feit. ‘Met dit album hebben we allemaal individueel een hoop persoonlijke dingen kunnen verwerken,’ vertelt Russell. ‘Sinds de totstandkoming van alle nummers op het album, zo’n vier jaar geleden, heeft ons werk een bepaald soort argeloosheid gekregen, durven we veel meer zijsporen te verkennen en is onze wereld flink groter geworden.’ Russell: ‘Het volgende hoofdstuk van de band is veel maffer, om eerlijk te zijn, veel minder serieus. Ik wil er nog niet te veel over verklappen, behalve dat we ons de afgelopen maanden verdiept hebben in walvissen.’ Als er één ding is dat Russell en Mager duidelijk willen maken, is het dat hun muziek überhaupt niet zo serieus is als ze soms lijkt, ook al dompelen ze zich volledig onder in bijbelteksten, exegese en, zoals op ‘Astrolabe’, de brieven van de twaalfde-eeuwse minnaars Abélard en Héloïse. ‘The New Eves is gewoon een plek waar we enorme nerds kunnen zijn,’ aldus Russell. ‘We krijgen vaak hele ernstige vragen en ik denk niet dat mensen doorhebben dat de helft van onze teksten over insecten gaat – of over een of andere coole steen die we ergens zijn tegengekomen en toen hebben gegoogled.’
Met in haar stem enige frustratie maakt Russell ook duidelijk het niet altijd over de feministische boodschap van The New Eves te willen hebben: ‘Het is voor ons heel belangrijk dat ons werk niet alleen wordt geassocieerd met vrouwelijkheid en diepgewortelde genderarchetypen. Ik merk dat dit project mij op een veel bredere manier verbindt met de rest van de wereld, met de planeet, met alles. Het is zo veel meer geworden dan het oorspronkelijke kader dat Eva ons gaf.’ Daarom is de nieuwe Eva, volgens het manifest, niet alleen ‘een mens onder mensen, zonder schaamte wanneer ze bloedt’. Nee, de nieuwe Eva is eveneens ‘een dier onder dieren, gemaakt van aarde, graniet, oker, magma en modder’. De zelfgekozen genrebenaming, hagstone rock, verwijst naar een glasachtig soort steen dat in Keltische folklore magische krachten wordt toegedicht – The New Eves tieren welig bij zulke aardse oermagie, los van menselijke inkadering.
FOLK VERSUS NOISE
De eigen genrebenaming duidt op een andere bescheiden maar toch netelige kwestie binnen de band: is The New Eves nu een folkgroep of een punkband? Mager: ‘Het kan soms nogal verbijsterend zijn om op een line-up te belanden met allerlei folkartiesten. Toen ik jong was, namen mijn ouders mij altijd mee naar folkfestivals, en ik dacht altijd: wat is dít nu weer? En ook nu luister ik liever funk dan folkmuziek.’ Russell: ‘Ik weet nog dat iemand ons in het begin een folkband noemde en dat Nina zich daar toen enorm aan ergerde.’ Toch verscheen de debuutsingle bij het label van Broadside Hacks, een spinnenweb aan de voorhoede van de recente heropleving van traditionele folkmuziek in Groot-Brittannië. In datzelfde spinnenweb bevinden zich onder meer Shovel Dance Collective, Goblin Band en Milkweed. Russell begrijpt de associatie wel: ‘Folkmuziek is heel vrijgevig. Het draait om grote groepen mensen, terwijl westerse rockmuziek vaak heel erg om het individu draait. In die zin zijn wij folk omdat we altijd in een cirkel schrijven en alles gemeenschappelijk schrijven, maar hoe het uiteindelijk klinkt is iets heel anders.’
‘We hebben het voorrecht om van heel veel verschillende genres deel uit te maken,’ aldus Russell. ‘Elke keer ontdekken we weer een nieuwe muzikant of band die, steeds weer op een heel andere manier, heel goed bij onze muziek blijkt te passen.’ Het meest recente hoogtepunt, vertelt ze, was een optreden als voorprogramma van de manische New Yorkse noiserockgroep YHWH Nailgun. ‘We hebben blijkbaar dezelfde boeker en dus speelden we een tijdje terug al eens op hetzelfde festival. Wij hadden hun set gezien en zij de onze, en we zeiden allebei tegen elkaar: ‘wow, dat was crazy!’ Er is een vreemd soort verwantschap. Onze muziek is zo verschillend en toch begrijpen we elkaar volledig. Om samen met hen te spelen en in die wereld terecht te komen is voor ons geweldig geweest.’
