Dag twee. ’s Middags is het strand the place to be! Carte blanche werd gegeven aan de Tropicana Club. Onder leiding van Vytis Gruzdys aka DJ Boyfriend (zodat zijn naam op de eerste plaats op de flyers staat!) verkent het publiek, zoals de naam al doet vermoeden, het geluid van tropische landen. Maar dan wel op wijze van Funky Bompa in onze contreien. Het recept: strand + zee + zon + jonge mensen + alcohol + tropische muziek is een explosieve cocktail. Maar een goede cocktail. Want het concept doet misschien wel denken aan een oude bekende MTV-show. Ja, die show waarin jonge mensen dansten op allerlei plaatsen dansten, en de mannelijke handen de weg kwijt waren om op de meisjeslichamen. Het concept is dan wel een beetje hetzelfde, maar de sfeer is toch een heel verschillend. Geen verloren handen, de mensen dansen meer voor zichzelf. Neen, ik ben niet naïef, deze bevinding maakte ik al tijdens mijn reis: de Litouwers houden een eerbiedige afstand van meisjes (zelfs als ze een koppel zijn !). Als een mooi meisje op straat loopt, is het aantal mannen die zich omdraaien bijna 0%. Ongelooflijk maar waar! De vrouwen zijn trouwens niet bang om mooi te zijn. Wat trouwens zonde zou zijn, want ze zijn vaak mooi.
Begin van de avond. Terug op de festivalsite. Het begint goed met de Despotin Family & Big Band. Het is dezelfde Vaiper Despotin die de dag voordien de Beat Battle leidde, maar deze keer is hij aan het zingen. Deze man uit Vilnius: zanger, beatmaker en radiohost is een van de drijvende krachten achter het festival. We hadden hem trouwens een paar dagen eerder al ontmoet tijdens ons verblijf in Vilnius. In zijn radioshow mochten we trouwens een paar Belgische artiesten gaan pluggen. Maar dat is een ander verhaal. De Despotin Family & Big Band is blijkbaar een van de belangrijkste nationale groepen. Litouwse hiphop in een big band-formaat. 15 mensen op het podium en een volle Arena, met een publiek dat alle liedjes kent. Zelfs ik, geen fan van rap in een big band, was onder de indruk van de show. De energie, zowel op het podium als in het publiek, was meer dan voelbaar en gaf ons een gelukzalige glimlach.
Omdat de Arena is vol en niemand meer binnen of buiten kan, bleven we voor de set van Ghostpoet. Het worden 30 verloren minuten. De man had technische problemen en zal uiteindelijk slechts 5 nummers spelen. Tijdens die 30 minuten observeren we het publiek en wat opvalt is de houding van het publiek. Geen teken van ongeduld valt er te bespeuren bij de 3000 mensen in de arena. Maar wel steun en aanmoediging aan de muzikanten en de stagemanager. Uiteindelijk kan er bij die mensen ook een lach af omdat ze niet kunnen vinden waar het probleem vandaan komt. Eindelijk Ghostpoet kan beginnen. Over zijn concert valt weinig te vertellen. Niet dat het niet goed was, maar nadat ik hem nu al 4 of 5 keer heb gezien, ben ik niet meer echt verrast. Tijdens het optreden kon er bij hem en zijn muzikanten geen lach meer af. Hoewel hij slecht een halve set kan spelen blijft het publiek goedaardig. Dat dan weer wel.
En dan is het tijd voor het Franse dEbruit en het Engelse Kelpe. Voor ze het podium zien we de Franse artiesten van dEbruit zeer stressvol staan naast het podium. Voordat ze op het podium gingen, zagen we ze sigaret na sigaret roken. Misschien in de hoop dat de stress zou verminderen, alles wat al snel weg was toen ze op het podium gingen. Verkleed in hun djellabas waarop de beelden werden geprojecteerd, gunden de drie muzikanten van dEbruit hun publiek geen rust. De cadans van de beats wordt vanaf het begin ondersteund door efficiëntie beats. Begeleid door een bas en keyboards, spuwen de machines steeds meer en meer hectische beats uit. Als een zoete mix die gecontroleerde trance en subtiliteit combineert. Bij hen is er niets aan het toeval overgelaten. Zonder verrassing, werkte het helemaal bij het publiek en een soort van algemeen trance is snel verspreidt in de eerste tien rijen. Helaas, alhoewel, missen we hierdoor Pete Concrete maar er zijn momenten waarop plaatsen niet zo makkelijk zijn om te verlaten.
Later zullen wij opnieuw moeten kiezen, en zelfs al zijn we echt benieuwd naar de set van Young Montana, kiezen we ervoor om bij Kelpe te blijven. Wat kunnen we over de Engels producer en componist zeggen, behalve dat het was één van de openbaringen van het festival. Inventief, strak en precies, blies hij zowel het publiek als de mensen backstage omver. De muziek is sterk geïnspireerd door het Warp-label en artiesten zoals Steve Reich. Kelpe dus, deze wetenschapper en musicus mengt subtiel MC en laptop, sample en compositie. Samen met zijn drummer vormt hij een explosief mengsel waaraan zeer moeilijk te ontsnappen is. Soms is er dus muziek waaraan het zelfs na de eindnoot moeilijk ontsnappen is. Vanaf nu noemen wij dat het Kelpe Effect!
Satta Outside Festival – Litouwen – 13 augustus 2011
Hieronder een uitgebreide fotogallerij van dag 2 van het festival.
(Klik op een kleine afbeelding om de diashow te openen)