Met een nostalgische blik kijken we nog even terug op één van de leukste festivals van deze zomer. Een maand geleden trokken een vriend, mijn camera en ik naar een land dat niet zo ver is, maar toch zeer weinig bekend: Litouwen. Gonzo(circus) is geen reisgids dus zal ik hier niet vertellen over dit fijne land, maar wel over het fijne festival dat we daar bezochten: het Satta Outside Festival.
Oorspronkelijk was Satta een bar in Vilnius. Een avant-garde plek voor liefhebbers van elektronische muziek. Een plek gerund door een dynamisch team dat altijd de drang heeft gehad om de jonge republiek Litouwen zijn eerste elektronisch festival te geven. Nu, eigenlijk ligt alles in handen van één man, Žilvinas Noruišis, die we vanaf nu maar simpelweg Zyl zullen noemen. Deze liefhebber is zowel verantwoordelijk voor de programmatie van de club als van het festival.
Het festival is zeer idyllisch gelegen. Niet ver van het strand, dicht bij een vakantiedorp versierd door bungalows, een aangename extra voor diegenen die geen fan zijn van de decibels of een camping. Nou ja, het deed ons een beetje aan All Tomorrows Parties in Engeland denken, die sfeer. De festivalsite is behoorlijk uitgestrekt, maar niet te. Alleszins genoeg om 5.000 mensen te herbergen. Genoeg om 2 hoofdpodia te plaatsen zonder dat we 15 minuten nodig hebben om van het ene naar het andere te gaan. Genoeg om op te gaan in de nacht en toch klein genoeg om het allemaal familiaal te houden. Rondom het festivalterrein ligt een rivier, waarvan de festivalgangers trouwens gretig gebruik maken tijdens deze warme dagen. Het hoofdpodium, de Arena, is niets anders dan een oud Sovjetrelikwie. Een verlaten arena met perfecte omstandigheden voor muzikanten en publiek.
Voor de veiligheid wordt de hulp ingeroepen van een lokale afdeling van de Hell’s Angels. Zwijgzaam, maar altijd oplettend zitten ze op motors. Ingrijpen doen ze zelden, maar als ze het doen is de waarschuwing duidelijk. Het publiek dat is ook erg interessant om te observeren. Het nog zeer jonge land, uiteindelijk is het nog maar twintig jaar onafhankelijk, heeft een jongere generatie die erg begerig op zoek is naar ontdekkingen en ideeënuitwisselingen met jongeren uit andere landen. Deze generatie is erg nieuwsgierig en enthousiast. Iets wat wel eens durft te ontbreken bij de blasé houding die we soms opmerken in eigen land. Misschien een ietwat harde, maar niettemin eerlijke observatie. Natuurlijk is dat een soort naïviteit die voortkomt uit jeugdig enthousiasme. Maar deze zoektocht naar vernieuwing is soms ook gewoon mooi.
Over de nationale helden van Litouwen zullen we het later hebben, maar op de affiche prijkten ook een paar mooie internationale helden zoals Gaslamp Killer, Ghostpoet, dEbruit, Machinedrum, Paul White en Robot Koch. Zij waren verantwoordelijk voor een paar ongelooflijke goeie sets, met uitzondering misschien van Ghostpoet die helaas met een met paar technische problemen te kampen kreeg.
Maar naast deze internationale helden was dus een groot stuk van affiche gereserveerd voor een aantal lokale muzikanten. En eerlijk gezegd, in drie dagen hebben we toch een paar goeie dingen gehoord en gezien.
De aftrap gebeurde door een nationaal ‘idool’: Sagos AKA de DJ die de eerste technonoten in Litouwen liet klinken; en dat al in de jaren 1980. Hij was één van de eersten die werd gevoed met het technogeluid van Berlijn. Hij bracht dat op de lokale markt via van die oldschool magnetische banden. Banden waarmee hij trouwens vandaag nog altijd mixt. De set was wild, oldschool en voorzien van een uitbundig, euforisch jaren 1980 gevoel. Hij speelde trouwens buiten in het gras tegenover het zogenaamde ‘Reivo Museum’ op het terrein. Vlakbij stond trouwens een buste die de organisatie naar zijn gelijkenis had opgetrokken. Een dag eerder zagen we ze al staan. Toen dachten we trouwens dat het beeld van Claude François was, maar goed, dat terzijde. Zijn fans dansten op urenlang op zijn beats, lachend en gillend telkens hij weer eens een magnetische band de lucht ingooit.
Na een uurtje van deze zoete waanzin, die trouwens nog meer dan drie uur duurde doorging, gingen we naar één van de dingen die we echt wilden zien: de Beat Battle (“Ritmo Kovos” in het Litouws). Deze battle werd georganiseerd door het Duitse label Finest Ego, in samenwerking met Vaiper Despotin, een andere persoon achter dit festival. De verschillende beatmakers vochten twee uur lang een muzikale strijd uit met het publiek als jury. Echte verliezers waren er niet, de deelnemers kwamen eruit als een team. Jongeren die gewoon samen spelen. Weg van de mentaliteit van de meeste MC-battles. Hier voelt men het gemeenschappelijk avontuur. Ze stimuleren elkaar steeds om altijd maar verder te gaan. Het niveau van de competitie wordt altijd maar hoger. Het publiek raakt in extase. De tent knetterde van de energie. Uiteindelijk is er ook maar één winnaar, en heb ik liever een hele set in plaats van deze 3 minuten beats per deelnemer in deze battle. Maar toch was dit een zeer geslaagd experiment op het festival. De opvallendste namen die we zagen waren het Franse Miqi-O en het Duitse Playpad Circus.
‘s Avonds zien we in de Arena zeer kosmische sets van Fingalick (Litouwen) en Paul White feat. Mo Kolors (UK). Helaas misten we de Duitser Robot Koch. Achteraf hoorden we dat we een uitstekende set gemist hadden. Jammer dus. Wel zagen we her en der verspreid over het terrein nog het vriendelijke en straffe Bulgaarse duo 1000Names; Flako, een producer met Chileense roots die tussen Berlijn en Londen pendelt en Jinna Morocha (Rusland) een rijzende ster in de Duitse scene.
Satta Ouside Festival – Litouwen – 12 augustus 2011