Heb je nét je jaarlijstje afgerond en eindelijk de knoop kunnen doorhakken over wie dan toch je nummer 11 zou worden, vangt er weer een nieuw jaar aan… Dat betekent niet alleen het begin van een nieuw lijstje, maar door gemiste tracks of albums net zozeer de onvermijdelijke herziening van reeds ingediende lijstjes. Deze eerste Mind The Gap van 2024 hoopt met blackmetalfilosofen, ASMR-praktijken en serene Scandinavische folkliedjes je lijstjes alsnog overhoop te halen.
1. Ni
Brusquet
Fol Naïs
Dur Et Doux
Het Franse Ni walst met een maniakaal spervuur aan zware mathrock in een korte drie minuten over de luisteraar heen. Het bataljon gitaren op ‘Brusquet’ hapert aanvankelijk nog, maar sluit al gauw de gelederen om dan met alle registers open ten strijde te trekken. Gierend en noisy werkt de track toe naar een epische climax, culminerend in een grimmige, ijskoude strijdkreet.
2. Waste
Urges
–
Eigen Beheer
Niet meer dan twee minuten heeft het Belgische Waste nodig om je omver te blazen. Terwijl je jezelf nog van de grond probeert te rapen, raast de band gewoon door. Vinnig. Een stevige combinatie van postpunk en noise, waarbij de drums onophoudelijk een strak ritme aanhouden, de gitaren meedogenloos razen en de zanger je meesleept in zijn overgave. ‘Urges’ is de single waarmee dit vijftal zich de finale in speelde van de Vlaamse muziekprijs ‘Sound Track 2023’.
3. Bound By Endogamy
Going To The Mine
Bound By Endogamy
Bongo Joe
Het staccato ‘Going To The Mine’ is een woedend arbeiderslied tussen industrial en dansvloer. Dat het uit Genève afkomstige Bound By Endogamy wortelt in en inspiratie put uit de plaatselijke kraakscene aldaar, is goed te horen: getergde vocalen worden geruggensteund door stampende, snerpende elektronica, resulterend in een geslaagde mix om baldadig en opstandig van te worden.
4. C. Diab
Erratum
Imerro
Tonal Union
Wie van C. Diab vooral de mooie, uitgestreken gitaar-drones (met strijkstok) kent, zal verrast opveren bij het klinken van de openingstonen van ‘Erratum’: met een koor van saxofoons vangt het lied aan met een aanvankelijk opvallend ferme klaagzang, al waadt die zich al snel weer in het gedweeë en melancholische dat C. Diabs muziek normaliter zo typeert.
5. Zero Years Kid
Onderweg naar ergens
Geen Grenzen
Klein
Joachim Badenhorst. Bekende Belgische rietblazer (klarinet en sax), afgestudeerd aan het conservatorium, staat geregeld met solowerk of als onderdeel van een groep als Carate Urio Orchestra in Gonzo (circus)… Onze gemiddelde lezer heeft zijn kennis paraat, schenkt alvast een whisky in, gaat met diepe frons in de luisterstoel zitten, bereidt zich voor op een portie jazzzzzzz – en verslikt zich vervolgens feestelijk. 2Unlimited? Badenhorst?! Met neuzelende popliedjes houdt Zero Years Kid het midden tussen speels experiment met prevelende vreemde stemmetjes en onverwachte melancholie.
6. Folly Group
Big Ground
Down There!
So Young
Lekker swingende stuwende postpunk uit Oost-Londen, volgepropt met aanstekelijke melodieën. Het soort waarvan elk jaar wel een plaatje of twee in je platenkast belandt. Deze vier jongens dingen al vroeg naar een plaats. Met ‘Big Ground’ als superaanstekelijke openingstrack voor ‘Down There!’, zou hun dat ook wel eens meteen kunnen lukken.
Zie interview in Gonzo (circus) #179.
7. Musique Infinie
Voices Nobody Hears
I
-OUS
Musique Infinie is niemand minder dan -OUS-debutant Noémi Büchi en oudgediende (en mede-oprichter van -OUS) Feldermelder. Hun sound en samenwerking omschrijven zij als ‘togetherness trance’. Op hun eerste gezamelijke langspeler ‘I’, beweegt het Zwitserse duo zich als een stoorzender in de experimentele elektronicascene met een intens hedendaagse stuwende en kletterende sound, waarbij zowel decadentie, kracht als schoonheid centraal staan. Het bijt, duwt en hypnotiseert. Het ritmische ‘Voice Nobody Hears’ is een rebelse patronenbreker en signaleert de creativiteit van het duo waar ‘I’ bol van staat.
8. Pyur
Azur Wake
Lucid Anarchy
Subtext Recordings
Met haar vervormde, meeslepende elektronica van ‘Lucid Anarchy’, past de in Berlijn werkzame Sophie Schnell (aka Pyur) perfect bij het label Subtext (denk: Aho Ssan, Paul Jebanasam). Elektronica die vrij maximaal uit de hoek kan komen, maar nergens de voeling met een emotionele onderlaag kwijtraakt, sterker nog, je er soms zelfs in doet verzwelgen.
9. Jessika Khazrik
Gebera
MUTUALISMX
Other People
Hexorcismos brengt met ‘MUTUALISMX’ een album dat stimuleert om anders te gaan denken over samenwerkingen en muziekcreatie. Zeven jaar lang werkte de in Tijuana geboren geluidskunstenaar aan een eigen door AI aangedreven audiosynthesetool: Semilla.ai. Hij nodigde enkele artiesten, waaronder Ale Hop, Klooi Li, KMRU en Simina Oprescu uit om met die tool aan het werk te gaan. Zo ook Jessika Khazrik die op ‘Gebera’ haar stem laat verdwijnen onder de obscure, pompende ritmes en ruis. Ondanks die diversiteit aan artiesten en bijdrages, klinkt ‘MUTUALISMX’ verrassend homogeen, zonder in te boeten aan de individuele creativiteit.
10. Laster
Afgelopen Tijd
Andermans Mijne
Prophecy Productions
De blackmetalfilosofen van het Utrechtse Laster morrelen al tijden aan de grenzen van de zware genres waarin ze zich begeven. Op ‘Andermans Mijne’ wordt die lijn doorgetrokken: de band dook de studio in met prog-producer Tymon Kruidenier, en kiest voor vrij cleane vocalen. Op ‘Afgelopen Tijd’ klinkt de groep met catchy gitaartjes en aanstekelijke ritmes zelfs dansbaar.
Zie interview in Gonzo (circus) #179.
11. Rosa Anschütz
A Place Somewhere, We Found The Riptide
Interior
Klangbad
Van Bpitch naar Klangbad. Van dansen naar luisteren. Rosa Anschütz heeft haar ritmecomputer weggesmeten en is diep in haar songboek gedoken. Tekst en melodie centraal. Woorden die binnendringen. ‘Interior’ van Rosa Anschütz is een luisterplaat geworden. Een plaat waar haar woorden de ruimte krijgen te zijn en gehoord te worden. Niet langer verdwenen in de opsmuk van technobeats, maar met de focus op inpalmende, grandioze zanglijnen. En wát een stem. Pompeus en toch bedwelmend in alle breekbaarheid. ‘A Place Somewhere, We Found The Riptide’ laat je verstild achter.
12. Acasta Gneiss
Altar
Glimmer
Anterior Insula
Het Brusselse label Anterior Insula werd mede opgericht door muzikant en programmator Acasta Gneiss. De output van het label is weliswaar bescheiden, maar Gneiss voegde daar onlangs dit plaatje aan toe. ‘Glimmer’, een ambient-geluidsparcours dat als een uitgekiende ASMR-praktijk jouw anterior insula prikkelt. Klanken worden herhaald, lichtjes vervormd, extra gelaagd en wederom herhaald. Een repetitief spektakel dat speelt met je muziekbeleving, je enerveert en tegelijkertijd tot rust brengt. Laat ‘Altar’ je inspireren tot een diepe duik in dit geluidsbad.
13. Annie Aries
Formation
It’s Not Quiet In The Void
Everest Records
De geluidstrip die Annie Aries op ‘It’s Not Quiet In The Void’ brengt, is een immersieve krachtpatser. Een klankenparcours dat enorm diep graaft en een complexe texturale geluidswereld blootlegt. Aan de basis ligt een modulaire, op maat gemaakte synthesizer die zowel delicate als brute geluiden omvormt tot een sonische wervelwind, de zwarte massa in geluid omvattend. Een sterk debuut waarvan ‘Formation’ het slotakkoord vormt, een track waarop een laatste maal deze intense geluidsgolven je luidsprekers laten rillen.
14. Egil Kalman
Polska
Egil Kalman plays the Buchla 200
Ideal Recordings
Tijdens een residentie in het Stockholmse Elektronmusikstudion, kreeg Egil Kalman een Buchla 200-modulaire synthesizer uit de jaren 1970 ter beschikking. Gedurende de twee maanden die hij daar doorbracht, speelde hij een verzameling drones en folkliedjes bijeen, variërend van abstract klankexperiment tot traditionele Scandinavische dansliedjes. Maar waar een duo als het Noorse Naaljos Ljom (soms teruggrijpend naar vergelijkbare folktradities) via elektronica de dansbare kant van die liedjes uitlicht, krijgt alles dat door Kalmans vingers gaat juist iets betoverend sereens, met als hoogtepunt het kale en bedaarde ‘Polska’.