Volgens medewerker Sophie Westhiner was 2015 een jaar dat vooral draaide om één festival: Glastonbury. Maar er gebeurde nog veel meer moois, zoals het nieuwe album van Godspeed You! Black Emperor.
1. Glastonbury Festival
Dit jaar voor het eerst kaartjes proberen te bemachtigen en het lukte meteen. Nog nooit zo overrompeld geweest door een festival, heel indrukwekkend, heel groot, heel gezellig, heel lekker weer (en ja dat is bijzonder op Glasto!) en natuurlijk heel veel muziek: onder andere Patti Smith, Spiritualized en Super Furry Animals behoren tot de muzikale hoogtepunten. Zelf de terugreis waarbij we 18 uur op de parkeerplaats van Dover hebben gestaan door stakend havenpersoneel in Calais, was het waard.
2. Godspeed You! Black Emperor – Asunder, Sweet and Other Distress
Alles wat de Canadees Efrim Menuck vind ik geweldig. Godspeed leerde ik eigenlijk dit jaar pas goed kennen. Menucks album van vorig jaar, met Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, heeft mijn muzieksmaak een nieuwe dimensie gegeven. En Menuck – of eigenlijk zijn vrouw – heeft me geleerd dat viool echt wel mooi kan zijn in een rockband (zelf ben ik ook violist), en niet een losse toevoeging hoeft te zijn maar gewoon onderdeel kan zijn van de muziek. Dit jaar Godspeed live gezien in Den Haag; was ook fantastisch.
3. Flying Horseman – Night is Long
Ooit in café De Mus in Merksem geweest? Daar ontdekte ik in 2009 Flying Horseman. Daarna ben ik Bert Dockx min of meer uit het oog verloren, tot ik hem solo en met Dans Dans in de Bredase Mezz zag. ‘Night is Long’ staat vol met stuwende, spannende nummers, waarbij Dockx af en toe bijna tot een Nick Cave-achtige zanger transformeert. Nou, dan doe je het wel goed.
4. Julia Holter – Have You in My Wilderness
Julia Holter vond ik voorheen altijd een beetje saai. Wel goed, maar gewoon niet zo boeiend. Dat is dit jaar veranderd met ‘Have You in My Wilderness’. Haar melodieën vind ik prachtig en heel ingenieus. Het is sowieso een goed jaar voor vrouwen: er staan twee zangeressen in mijn lijstje (afgezien van Kim Gordon), en Courtney Barnette en Joanna Newsom hebben het net niet gehaald in mijn top 10.
5. Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly
Extreem mannelijk is dan wel weer Kendrick Lamar. Hij weet op zijn album de problematiek in de VS perfect te verwoorden met jazzy- en soms ook gewoon snoeiharde hiphop. En dan zijn enkele nummers ook nog in samenwerking met Flying Lotus en Thundercat, twee artiesten die ik erg vernieuwend vind en al jaren volg.
6. Balthazar – Thin Walls
De band die ik de afgelopen twee jaar maar liefst zes keer heb gezien. En geen een keer heb ik me verveeld. Hetzelfde geldt voor hun albums: stuk voor stuk goed. En zo is het dus ook weer met ‘Thin Walls’. Leukste optreden dit jaar van Balthazar? Op Glastonbury in een tent om 2 uur ’s nachts, met een groep Vlamingen en twee Britten die er niets van begrepen.
7. Uncle Acid and the Deadbeats – The Night Creeper
Vooral vroeger hield ik erg van hardrock, in alle soorten en maten. Ondanks dat ik er niet zo veel meer naar luister, is er soms een zuivere rockband die me nog wel weet te grijpen. Dit jaar was dat Uncle Acid and the Deadbeats. De plaat doet aan oude hardrock maar toch weet Acid het naar deze tijd te halen. Erg fijn, hoop ze komend jaar live te kunnen zien.
8. EELS-box
Jaren heb ik getwijfeld om ‘Daisies of the Galaxy’ en ‘Electro-shock Blues’ van Eels op vinyl te kopen. Maar de lp’s waren of veel te duur (180 dollar gaat me echt te ver) of het was een reissue van Music on Vinyl en daar ben ik geen fan van. Dus toen dit jaar bekend werd dat de eerste vijf albums + een livealbum in een lp-box werden uitgebracht was ik intens blij. Eels is een band die altijd bij me blijft, maakt niet uit in wat voor muzikale periode ik zit. Dat is al zo vanaf m’n 17e.
9. Chelsea Wolfe – Abyss
‘Abyss’ is (nog) meer gothic dan de vorige plaat van Chelsea Wolfe, en dat spreekt me wel aan. Dat hele duistere, de gitzwarte gitaren, de dromerige zang. Zonder dat het meteen hetzelfde klinkt als een band als Within Temptation.
10. Kim Gordon – Girl in a Band
2015 was het jaar waarin ik Sonic Youth goed heb ontdekt. Ik luisterde voorheen al wel eens naar de band, maar ik was er nog nooit goed ingedoken. Nu wel, onder andere met het boek van zangeres Kim Gordon. Aan de hand daarvan heb ik de albums uitgeplozen en de band goed leren kennen. En Kim Gordon is gewoon cool.