Interview: Laila Sakini

Die andere Princess Diana of Wales

Met Princess Diana of Wales heeft Laila Sakini al een opvallend alias, maar ook onder eigen naam weet de Australische-in-Londen zich steeds duidelijker op de kaart te zetten.
Laila Sakini

Met Princess Diana of Wales heeft Laila Sakini al een opvallend alias, maar ook onder eigen naam weet de Australische-in-Londen zich steeds duidelijker op de kaart te zetten. Nadat ze in een mum van tijd meerdere albums uitbracht volgt straks een tour.

‘Met Mica Levi wil ik graag samenwerken. Al kan dat net zo goed op een ramp uitdraaien.’

Sakini spreekt met ons vanuit haar kleine Londense kamer. ‘Het is ontiegelijk duur, maar ik woon vlakbij Café OTO, dus dat is iets!’ Van de voor de hand liggende invloeden – Zuid-Londen, Grouper – die je haar op het eerste gehoor kunt toedichten, wil Sakini niet veel weten. Zeker, Liz Harris (Grouper) vindt ze een toffe naam en in Londen vond Sakini veel inspirerende artiesten, maar rechtstreekse inspiratie haalde ze nooit bij hen. Vrij obscure Melbournse bands en Black Sabbath blijken haar meer geïnspireerd te hebben.

Lady Di

‘Ik denk dat het feit dat ik momenteel in de aandacht sta, aan een combinatie van dingen toe te schrijven is: dat alias valt vast wel op, maar ‘Princess Diana of Wales’ is ook uitgebracht op A Colourful Storm, natuurlijk.’ De alias – haar eigen naam hield ze aanvankelijk geheim – was eigenlijk gewoon een experiment waar niet zoveel over nagedacht was. ‘De humor en stijl van A Colourful Storm passen hier wel bij. En eigenlijk is het iets heel Australisch om het zo te doen: grof en elegant tegelijk.’
Ook over haar verhuizing naar Londen, is Sakini erg nuchter. ‘Ik wist wel dat ik ooit naar Europa zou vertrekken en Londen was in 2015 nog een makkelijke keuze: ik heb gewoon gegoogeld of ik naar de E.U. kon. Net op tijd voor Brexit dus!’

Vivienne

‘Ik ben vooral Oost-Londens’ lacht Sakini als we erop wijzen dat ze raakvlakken lijkt te hebben met Zuid-Londense artiesten als Tirzah of Mica Levi. ‘Mica Levi is wel al lang een van mijn favoriete componisten. Dat lethargische in haar muziek spreekt me wel aan – weinig andere artiesten doen iets gelijkaardigs. Dus ik vind het wel tof als je iets van haar invloed in mijn muziek zou horen.’
Sakini bracht sinds maart 2020 negen releases uit: albums, EP’s en singles. ‘Eigenlijk is het toeval dat ik zo weinig heb uitgebracht voor de pandemie, want ik had bijzonder veel materiaal klaar. ‘Vivienne’ kwam net op tijd uit om nog fysiek in de winkels te belanden voordat alles dichtging. Toen alles plat kwam te liggen, keerde ik even terug naar Australië, waar de lockdown lang absoluut was. Bovendien deelde Australië toen vrij makkelijk te verkrijgen subsidies uit aan artiesten. Dus dan ben ik maar een hoop muziek gaan maken.’

De rode draad in haar werk is wat je ‘singer-songwriter ambient’ zou kunnen noemen, de kwetsbaarheid van een Grouper gecombineerd met elektronische invloeden. ‘Op ‘Princess Diana of Wales’ domineert de bas meer, er zit ook een soort 2-step op. Maar ik heb geen idee in welk genre ik precies pas als artiest. Uiteindelijk is de persoon die iets in een genre catalogeert, meer bezig over zichzelf. Mijn stadsgenoten uit Melbourne van Hate Rock Trio zijn misschien nog wel de meest voor de hand liggende invloed: zij zeggen hetzelfde, alleen anders. Gevoelsmatig zit ik daar dichtbij, maar ik klink anders. Mijn stem lijkt misschien wel wat op die van Liz Harris, en we schrijven ook allebei korte vignet-achtige nummers over één gevoel. Maar ik heb bij Liz nog nooit een breakbeat gehoord’ (lacht).

Sabbath

Een track op ‘Princess Diana of Wales’ die zich onderscheidt van zowel haar eerdere werk als haar invloeden is ‘Fragments Of Blue’. ‘Anders dan bij mijn andere tracks heb ik dat nummer opgebouwd rond een volledig vervaagde breakbeat. Wat het vooral interessant maakt, is dat rare register van mijn stem. Ik wilde een nummer maken met een zeker momentum en urgentie, maar verder heb ik geen idee hoe het nummer oorspronkelijk in elkaar stak, want mijn computer is gestolen. De lockdown had ook als effect dat die hele tijd een waas werd. Dat heeft zeker een invloed gehad op hoe dat gevoel in ‘Fragments of Blue’ tot stand kwam: een zekere opwinding die ik in twijfel trok. Dat probeerde ik zo accuraat mogelijk vast te leggen.’

Het precieze verschil tussen haar werk onder eigen naam en hetgeen ze als Princess Diana of Wales maakt, is voor Sakini zelf ook nog steeds redelijk flou. ‘Ik heb veel plannen. Een nieuwe Princess Diana of Wales-release zit daar niet bij, behalve dan de vinylversie van het debuut met dezelfde titel, dat voorlopig alleen nog maar op cassette uitkwam. Live spelen ga ik ook weer doen als Laila Sakini: gewoon piano en zang. Bij mijn werk als Princess Diana of Wales gebruik ik instrumenten die ik niet zie zitten als onderdeel van mijn live-act. Ik werk ondertussen wel met twee Londense artiesten, waaronder drummer Valentina Magaletti. Met wie ik nóg zou willen werken in Londen? ‘Met Mica Levi wil ik zeker ooit iets maken. Al kan dat net zo goed op een ramp uitdraaien. Met Valentina Magaletti is het wel de bedoeling dat er iets concreets uit komt, althans, dat proberen we. Ze is lekker direct over wat wel en niet werkt voor haar, dus dat gaat goed.’

Sakini denkt nog wat verder na over met wie ze graag een samenwerking zou aangaan. ‘Black Sabbath natuurlijk! Maar die komen van Birmingham dus dat telt wellicht niet. Tony Iommi volg ik op Instagram en dat lijkt me zo’n aardige vent. We zijn met steeds meer Sabbath-fans op de planeet!’
Welke muziek Sakini ook maakt onder welke alias of welke invloeden daarin ook hoorbaar zijn, sommige dingen blijven universeel.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!