Na een nachtje doorzakken, wil een mens al eens ontgiften. De beste detox kuur van het moment serveerden ze op Full Moon Healing in de Gentse Vooruit. Zowel het nieuwe trio Eiland als monumenten Gigi Masin en Laraaji stonden klaar om de laatste restanten alcohol uit uw lijf te verdrijven. En hoe.
Niet iedereen zal Full Moon Healing kunnen smaken. Wie zich niet kan openstellen voor een avond ongebreidelde esoterie, slaat deze beter over. Gelukkig leek dit publiek te weten waarvoor het gekomen was en mede daardoor was de eerste editie meteen een succes. Voor de gelegenheid werd de Domzaal – een toepasselijke locatie – omgetoverd tot een ideale meditatieplaats. Al snel zaten we niet meer onder het dak van de Vooruit, maar op het dak van de wereld.
Lichtjes duizelend
Voor de heren van Eiland was het de allereerste keer dat ze met dit project live speelden. Afgezien van een korte teaser op YouTube was deze band nog volledig gehuld in mysterie. Een optreden zonder verwachtingen, het kan een voordeel zijn. Dat voordeel bleek echter eenmalig, want Eiland heeft zich ervan verzekerd dat die verwachtingen er volgende keer wel zullen zijn. Nergens was aan te horen dat dit hun debuut was. De leden speelden harmonieus samen en wisten een overtuigende en boeiende set neer te zetten, schijnbaar zonder moeite.
Met hun bezwerende mantra’s speelden de bandleden een subtiel en geslaagd spel met onze aandachtscurves. Aangenaam kabbelende, repetitieve ritmes lieten de concentratie gestaag zakken om ze daarna plots weer op te trekken met verrassende, steeds naadloze wendingen. Het resultaat was een lichtjes duizelende ervaring die uitmondde in een climax van gewichtloosheid. Een eervolle vermelding voor de bassist trouwens, die ons met zijn indrukwekkende keelgezang prompt naar lang vervlogen tijden begeleidde. Ook de visuele effecten gooiden hoge ogen. Bijwijlen een beetje kitscherig, maar dat kwam de vintage Berlin School-ervaring eigenlijk alleen maar ten goede.
Recht vanuit het hart
Na zijn roemvolle passage op het Brusselse Listen! in april, een nieuw festival voor elektronische muziek, had Gigi Masin in tegenstelling tot Eiland wel iets te bewijzen. De mediterrane ambientkoning loste de verwachtingen moeiteloos in, zij het op een heel andere manier dan vorige keer. Waar hij ons toen meteen bij de lurven had, deed Masin – vanachter zijn piano dit keer – het hier subtieler. Hij was wat spaarzamer met zijn sterrenstof, maar de dosis was minstens even potent. Geluk zit in de kleine dingen, bracht hij ons in herinnering.
Vanachter een nevelgordijn wiegde hij het publiek van eb naar vloed en terug. Af en toe lokte hij ons onder water begeleid door walvissenzang, om ons ogenblikken later weer naar de oppervlakte te wenken met een koor sirenes in zijn kielzog. Daarna liet hij ons rustig dobberen op een stuk wrakhout, overgeleverd aan de gratie van de zee met enkel de goudglanzende horizon in het zicht. Gigi Masin, of hij ons nu door een storm loodst of ons te rusten legt in de branding tussen zachtjes klotsende golven, een ding is zeker: hij doet het recht vanuit zijn o zo grote hart.
Kosmische gids
Op een avond als deze missen stiltes hun effect doorgaans niet. Geen was zo beklijvend als diegene waarmee Laraaji ons begroette. Met zijn doordringende blik leek hij recht in ieders ziel te kijken. Net toen het bijna griezelig werd, stelde hij ons gelukkig gerust met een schalkse grijns. Daar was de man van de lachworkshops weer. Toch bleef er geregeld een bevreemdend, sektarisch sfeertje door zijn performance spoken.
Met een machtige gong vulde hij de Domzaal met edele, ver dragende galmen waarvan je het gevoel kreeg dat ze enkel bedoeld waren voor een select clubje van ingewijden. Naast de gong oogde ook de rest van Laraaji’s instrumentarium bijzonder onorthodox. Uiteraard had hij zijn hammered dulcimer bij, een snaarinstrument verwant aan de citer, maar daarnaast gebruikte hij nog kralenkettingen en god weet wat. Overal wist deze goeroe sacrale klanken uit te halen. Om echt tot bovennatuurlijke hoogten te klimmen, greep Laraaji terug naar het primitiefste instrument van allemaal, de stem. Vergezeld door loops van zijn eigen gelach en schimmige stemmen uit een vorig leven leek de man op een sjamaan in het midden van een oeroud ritueel.
Laraaji zo in de weer zien gaf het geheel een fysieke dimensie. Dat terwijl de muziek die hij maakte zo ijl en ongrijpbaar was. Op die manier creëerde hij een imminente spanning, als twee lichamen die elkaar net niet raken. Want ondanks de vervreemding, voelde je je verbonden met Laraaji. Eenmaal tot dat besef gekomen, hoorde je plots zelf bij de ingewijden en kon je je overgeven aan de magie. Languit op de vloer met de ogen dicht, terwijl je je gedachten liet stroomlijnen door een kosmische gids. De bestemming was bereikt en dat wist ook Laraaji. “Eternity is everywhere”, gaf hij ons nog mee.
Gezien: Eiland + Gigi Masin + Laraaji: 21 mei, Vooruit, Gent