Verstopt in het Amsterdamse Bos, vlakbij de luchthaven en enkel betaalbaar bereikbaar via een shuttledienst (tenzij je over een fiets beschikt), ligt een fantastisch domein dat ondanks het uitverkocht-bordje niet overvol aanvoelt. Je Gonzo (circus)-delegatie trok haar dansschoenen aan voor het Dekmantel-weekend.
Het heeft wel iets aparts. Dekmantel sluit elke dag om 23 uur stipt. Omdat dan de dag lang genoeg geduurd heeft? Nee, de strikte regels van de gemeente vormen de schuldigen. De nacht moet je in de Melkweg opzoeken.
Populair zwart
Vijf podia liggen op het terrein verspreid. De Greenhouse spreekt het meest tot de verbeelding. De zwakke zomerse zonnestralen doen de plek schitteren. Een kleine oase in het bos. De aanhoudende blauwe lucht deed het weekend nog meer op een sprookje lijken. Als je af en toe tenminste de dikke grijze wolken weglacht.
Black Madonna begint net haar set in de Greenhouse. Ze plaagt haar publiek dat en masse is komen opdagen. Propvol zit de tent. Iedereen deint mee met haar mix van houseplaten en optimistische discofunk. De platenselectie is weergaloos.
Later op de dag eenzelfde publieke overrompeling tijdens haar b2b met Mike Servito in de Boiler Room. Het is geduldig aanschuiven om een vleugje van de plek op te vangen. Net als in de Greenhouse is ook de set hier een vrolijk house-feestje, dat de laatste zonnestralen van de dag nog eens extra dik onderstreept.
Negeer de duizend zonnestralen
DJ Nobu is een naam die al maanden in het achterhoofd vastgepind zit, sinds zijn doortocht op Unsound 2015. Alleen was een te lange vlucht naar Krakau die dag de spelbreker en sloeg de vermoeidheid toe voordat DJ Nobu een derde plaat had opgelegd. Dat kon en mocht vandaag echter niet gebeuren. Want ook al zijn zijn mixen online steeds de moeite, DJ Nobu live achter de deejay-booth is toch net dat tikje anders. Het was een de duisternis ingesleept worden terwijl buiten de zon schijnt. Slaafse ritmes waarvan je geen afscheid kunt nemen. Het is doorgaan, eindeloos en de enige reden dat je zou willen dat het stopt is dat het te overdadig en overvloedig is. Wat een geluid, wat een set en wat een sfeer. Het ging ook Dekmantel rond. De lege UFO-tent liep voller en vol. Hij werd de held van de vooravond.
Dan imponeert de minimale en monotone techno van Donato Dozzy natuurlijk niet meer. Het is ook aan het publiek te merken dat liever wat ronddartelt dan zh=uhb hypnotiserende klanken zijn werking te laten doen.
Lena en Nina
Even wandelen we langs Lena Willikens in de Selector-stage. Het is een lastige plek waar de deejay-booth moeilijk te vinden is, het publiek iets te ijverig rondloopt en de klanken net iets te vaak in de omliggende bomen verdwijnt. Het plan is terug te keren later in de avond. Maar dat lukt helaas niet meer. Is het omdat Nina Kraviz in de UFO-tent een vurige en harde set neerpoot? Nina is brutaal. Zij rijgt moorddadige ritmes aan hoge snelheid aan elkaar, opbouwend naar een moment van extase. En die laat lang, enorm lang op zich wachten. Maar wat een energie. Het is lastig weggaan bij Kraviz, want je wilt wachten op de plaat die de boel doet ontploffen. Maar iemand tipte Daniel Avery in de Boiler Room. Ten slotte wil je ook nog een vage bekende naam herontdekken. Het was een gouden tip. Een fijne afsluitende UK techno-trip die na alle voorgaande geweld redelijk timide en bedeesd overkomt.
Zondag
Zondag is het fijn vertoeven in de Boiler Room. De rest van het terrein verwaterd tot een nauwelijks opvallend randgebeuren. De schuldigen: Veronica Vasicka en Peter Van Hoesen.
Eerst Magda op de Selector-stage. Helaas in een b2b met haar beste vriend Mike Servito (hij weer). Dik helaas. Want Magda heeft de fijnste platen bij. Haar deel is overloos hard, stabiel en vast. Servito swingt zich erdoorheen, maar de klanken van zijn platen klinken dof en doelloos. Ieder lijntje dat Magda legt wordt zo van tafel geknald.
We dwalen af naar Pev & Kowton. De bekendste namen van Livity Sound, het label dat het voorbije half jaar de ene briljante release na de andere uitbracht. Met Kowton en Pev als de betere leveranciers. Hun moment is dus deze set op Dekmantel. Een heerlijke rigide beat wordt subliem opgefleurd met swoosh-geluiden, kleine franjes en oppervlakkig, een mooie diversiteit aan klanken en plotse, logische, ritmewisselingen. Slaafs, maar zonder een verleidelijk extraatje. Het mist lef.
Slaafse lijntjes
Lef vond je dit jaar terug bij de vrouwen op Dekmantel. Na Nina Kraviz en Magda, is het Veronica Vasicka die de beste lijntjes legt. Eindeloze energie, tierende ritmes en een fantastische platenkeuze.
Ben Klock ontgoochelt in de Boiler Room. De ritmes zijn te gewoontjes, te repetitief en weinig verleidend. Het doet een uitspraak als ‘mannen komen om bewonderd te worden, vrouwen om het publiek te verleiden’ over de lippen rollen. Ook Marcel Dettman verovert niet, terwijl hij net daarvoor in de UFO-tent nog een denderende set leverde waarin hij volle kracht vooruit ging. Die nadien weliswaar toch leek te verzanden in een veilige clubset. De stoerste namen laten het dus afweten.
Wanneer dan Peter Van Hoesen zijn zestig minuten Boiler Room wordt gegund, smijt hij het publiek de vernieling in. Dit is een gigantisch briljante set, die ondanks zijn minieme energiedrop halverwege, de omstaanders tot de coolste dansbewegingen verleidt. Stompen en duwen, zich overgeven aan een gevarieerde beat die je doet verlangen naar meer, langer en harder. Een uur is te kort. Maar net lang genoeg om nagenietend het terrein af te wandelen en huiswaarts te keren. Want een gekkerd bij de gemeente heeft beslist alle podia om 23 uur te laten stoppen.
Eigenlijk mag Dekmantel best wat brutaler en gewaagder zijn. Het is net iets te veel een – kwaliteitsvol – onderonsje. Een vriendenclub, waardoor de sfeer en gezelligheid hoge punten scoorde. De muzikale verwennerij was ook verslavend lekker. Maar de selectie te braaf en te netjes en zeker wat vrouwelijke deejays betreft, te voorspelbaar.