Als u ons vraagt wat het spannendste is dat Noorwegen op muzikaal vlak te bieden heeft, dan antwoorden wij zonder aarzelen Supersilent. Al sinds 1997 zoeken Helge Sten, Ståle Storløkken, Arve Henriksen en Jarle Vespestad het spanningsveld op tussen improvisatie, free jazz en avant-gardistische elektronica. Drummer Vespestad verliet het collectief in 2008 en de eerste platen zonder hem, ‘9’ en ‘10’, kenden een vrij zachtmoedig karakter. Een wereld van verschil met het nieuwe album ‘12’ – ‘11’ verzamelde onuitgebrachte opnames van tijdens de sessies voor het in 2007 uitgebrachte ‘8’, volgt u nog? -, dat een steenkoud Supersilent laat horen. De relatief korte nummers lijken wel Siberische koortsdromen: je voelt het ijs kraken en de druk aanzwellen. Tijdens ‘12.3’ daal je af in een lugubere ijsgrot, met de ruisende, fluitende wind en de spookachtige synthtoetsen om je heen. Pas op ‘12.5’ krijgen we de hiëratische trompet van Henriksen te horen, die speelt in een verstild ondergronds meer. ‘12.6’ is een dissonante nachtmerrie en ‘12.9’ neemt een nieuwe duik in de ijsvijver, met dank aan de aanzwellende galm. Astraal bijna, alsof je verdrinkt in het licht in de diepte. Afsluiter ‘12.13’ bouwt aan een kosmisch audiovirus, een glitch in de matrix van Helge Sten, om finaal te versterven in het ijle na de storm, met dank aan de pastorale trompet. Het twaalfde werkstuk van Supersilent is bijzonder boeiend, maar het kobaltblauw van de cover laat al vermoeden dat hier weinig warmte in zit. Als je de plaat in het duister beluistert, dan voel je het donkere Scandinavische onbehagen. Meesterlijk.