Ergens op de grens tussen techno en slome industrial, volledig omhuld door duisternis. Oncomfortabel en overweldigend. Ingesloten in het brein. Claustrofobisch. Oake is het Duitse duo Bathseba Sienknecht en haar partner Eric Goldstein. Dat houden ze liever geheim. Een koppel dat zich online achter grauwe en onheilspellende beelden verschuilt. De visuals tijdens hun optredens tonen desolate industriële landschappen of niets. Donkerte. Omdat leegte soms meer zegt dan beeld. ‘Auferstehung’ is een onderdompeling. Nog meer dan op de eind 2013 verschenen ep ‘Vollstreckung’. Het huis van vertrouwen is Downwards. De beklemming leunt aan bij Kerridge en Raime. Maar het geluid kruipt dieper. De stem van Sienknecht zingt af en toe een onduidelijk mantra-achtig lied. Dead Can Dance. Het geluid bromt. Achter de titels schuilen een schimmige sfeer en onbehagen. Meeslepend en verdovend. De plaat is als een bijbel, opgedeeld in hoofdstukken en boeken. Een opzwepend ritme op ‘Drittes Buch: Graevann Grewen’. Spannender is ‘Viertes Buch: Mortre Wrid’, een track die groeit en stoot, gromt en klauwt zonder zijn intenties bloot te geven. Net zoals het etherisch beginnende ‘Fuenftes Buch: Dreloi Wechd’ dat immens zwelt, naar nergens. ‘Auferstehung’ laat zich niet snel grijpen. Het is een plaat die onder je huid moet kruipen in de stilte van de nacht. En dan, dan ontpopt er zich een werkstuk dat je uren, nachten en weken beklemd. Oake schud je niet zomaar van je af.
