Met de nieuwe Gonzo (circus) is het altijd – minstens – dubbel feest. U kunt niet alleen lezen over de spannendste muziek van het moment, dankzij de Mind The Gap cd kunt u er ook meteen naar luisteren. Wij geven om u. Samenstelling: Gé Huismans / Beeld: Yascha

1. Prince Rama

Bahia
Xtreme Now (Carpark Records)
Het Amerikaanse Prince Rama (het alias van de zusjes Taraka en Nimai Larson) is gezegend met een groot gevoel voor absurde humor. Niet toevallig dus dat ze albums opnamen voor Animal Collective’s label Paw Tracks. Hun nieuweling ’Xtreme Now’ (op Carpark) is een gevarieerd popalbum met duidelijke invloeden van reggae, electropunk en funk. Het zwaar ironische prijsnummer ‘Bahia’ is opgebouwd uit een discogroove, cheesy synhts en een opvallende duozang.

2. Zoë McPherson aka Empty Taxi

Pallawah
Exclusive
De van origine Franse-Noord Ierse muzikante Zoë McPherson woont sinds vier jaar in Brussel. Eenzelfde tijd heeft ze haar soloproject Empty Taxi. McPherson begon met vocale loops en beatboxing, waarbij ze haar stem leerde gebruiken als een instrument. Daarnaast evolueerde ze van drones en soundscapes naar trance, atmosferische klanken, en van lo-fi synthpop naar minimale techno en 2-step, zoals te horen op het exclusieve ‘Pallawah’.

3. Yves De Mey

Single Patch End
Drawn with Shadow Pens (Spectrum Spools)
De in Brussel residerende componist, muzikant en producer Yves De Mey toont zich op ‘Drawn with Shadow Pens’ (wederom) een geluidenman die zijn werktuigen, en daarmee de luisteraar, beheerst. De Mey stapelt geluidslagen op elkaar, boordevol dissonante klanksculpturen die brommen, grommen en tegen elkaar opbotsen. Hoorbaar zijn witte ruis, sinusgolvenrijke blieps, metalen ritmes, minimale industrial, elektrostatische knetters en gecontroleerde chaospatronen – zo ook op ‘Single Patch End’.

4. Circle Bros

Cobblestones
Rust (Morc Records)
Gentenaar Wim Lecluyse is selectief met het maken van albums. In 2010 verscheen ‘Haven’, recentelijk ‘Rust’. Zijn stijl is in die tijd niet wezenlijk veranderd, en beweegt zich nog steeds in een schaduwrijk hoekje waar drones en experimentele lo-fi folk elkaar ontmoeten. Wel is de toon ietsje lichter, berustend haast. Een echomachine zorgt deze keer voor de textuur, als ondergrond voor simpele melodische motieven. Op het mooie, Grouper-achtige ‘Cobblestones’ kaatsen de gitaarnoten eindeloos heen en weer, tot ze een weefwerk van tonen vormen waar Lecluyses stem maar net boven uit komt.

5. Fire! Orchestra

Ritual, part 5
Ritual (Rune Grammofon)
De Zweden Mats Gustafsson, Johan Berthling en Andreas Werliin vormen samen Fire!, alsook de kern van Fire! Orchestra, een uit de hand gelopen nieuwjaarsfeest. Voor de vierdeling,’Ritual’, is het orkest ingeperkt tot een schamele eenentwintig leden. ‘Ritual’ is een exuberant en gul stuk muziek geworden, met knallende riffs, prachtige stemmen, viefe blazerspatroontjes, abstracte noise, drumsolo’s en “slide sax”. Afsluiter ‘Ritual, Part 5’ is met zijn luttele acht minuten het enige nummer dat we op Mind The Gap gestanst kregen.

6. Birds On The Wire

Horse
Elephanta (Meduse MagiQ)
Birds On The Wire is een Amsterdams kwartet dat, ook op hun tweede album ‘Elephanta, krautrock combineert met harmonieuze vrouwelijke samenzang. Zelf spreken ze over ‘Dreamkraut’. De volle drums, de repetitieve, lichtvoetige en bij vlagen overstuurde gitaren en de tamelijk lijzige zang zorgen voor een – inderdaad – dromerig totaalgeluid. Warpaint mag hierbij gelden als mooi referentiepunt, zeker ook voor het ijzersterke ’Horse’.

7. Protomartyr

Why Does It Shake
The Agent Intellect (Hardly Art)
Het uit Detroit afkomstige Protomartyr doet zijn bandnaam eer aan zodra ‘The Agent Intellect’ zijn rondjes begint te draaien. De getormenteerde stem van zanger Joe Casey trekt ons meteen de diepste krochten van zijn ziel in. Casey zingt soms, maar gebruikt nog liever een soort parlando dat hard aan Mark E. Smith doet denken. Muzikaal zit Protomartyr op dezelfde lijn als doemgrootheden Joy Division of Viet Cong. ‘Why Does It Shake?’ is een perfect voorbeeld van hoe postpunk hoort te klinken.

8. Damien Jurado

Lon Bella
Visions of Us on the Land (Secretly Canadian)
De Amerikaanse troubadour Damien Jurado keert voor zijn nieuwste album ‘Visions of Us on the Land’ muzikaal terug naar de jaren 1970. In de eerste plaats naar de radiorock van bands als The Band en The Eagles, maar evengoed naar de grote gebaren van Pink Floyd en zelfs de kitschpop van Ennio Morricone. En toch hoor je in de eerste plaats Damien Jurado. Het toont aan hoe de introverte zanger van zijn vroege platen is uitgegroeid tot een stem, een persoonlijkheid die de wereld in zich opneemt en er een eigen universum van creëert, zoals op ‘Lon Bella’.

9. Hologram Teen

Post-Apocalypteacakes
Post-Apocalypteacakes / Tracksuit Minotaur (Deep Distance)
Hologram Teen is het project van de Franse keyboardspeelster Morgane Lhote (onder meer Stereolab), en ‘Post-Apocalypteacakes / Tracksuit Minotaur’ is haar debuutsingle. Hierop vinden we een mix van Franse house (denk aan Etienne de Crecy), ESG, maar ook synths uit horrorfilms, (Moroder-)disco, Kraftwerk en flarden New Order. Het instrumentale nummer mengt dus invloeden uit drie decennia tot een aanstekelijk en zeer dansbaar geheel.

10. Unidentified Man

Disconnected
Dissociative Identity (Wool-E Tapes)
Vlaming Jurgen De Winter maakt met analoge machines een aanstekelijk vintage electrogeluid. Kriistal Ann (Paradox Obscur) duwt op ‘Dissociative Identity’ het geheel via stem en keyboard in de richting van de eerste incarnatie van Poésie Noire. Unidentified Man is dus niet vies van een steelse blik richting elektronische popmuziek, en dansen is niet verboden – zeker niet op ‘Disconnected’.

11. The Cray Twins

Fianuis
The Pier (Fang Bomb)
Het Britse The Cray Twins (Paul Baran en Gordon Kennedy) debuteert met het donkere album ‘The Pier’, waarop ze samenwerken met onder meer Jos Smolders, Ken Vandermark en BJ Nilsen. Het duo creëert met zijn gasten gelaagde en gedetailleerde geluidslandschappen, waar de combinatie van harde klanken en uitwaaierende en licht galmende geluiden voor diepte en ruimtelijkheid zorgen. ‘Fianuis’ bestaat uit golvende lagen, die echoënde koorzang omvatten en tijdelijke scherpe, sputterende elektronica.

12. Codespira1

On My Feet
Artefact (Moving Furniture Records)
De Zweedse muzikant-componist Mattias Petersson heeft al een divers cv bijeen gespeeld. Zo speelt hij solo veelal een mix van ambient, industrial en noise, en is hij actief als lid van ensembles als The Pearls Before Swine Experience, en in duo-verband met onder meer fluitiste Sabine Vogel en bassist Johan Berthling (zie ook Fire!). Daarnaast schreef hij een elektronische opera en muziek voor dansvoorstellingen. Op ‘Artefact’ haakt hij als Codespira1 aan bij eerder werk, met een krachtige mix van ambient, industrial en noise, zoals op ‘On My Feet’.

13. Tandaapushi

Part 3
Fire Disposal (JvtLandt)
Tandaapushi bestaat uit Parijzenaar Léo Dupleix (keyboards) en de Antwerpse Laurens Smet (bassist en componist) en Louis Evrard (drummer). Het trio speelt veelal geïmproviseerde, repetitieve muziek met ruimte voor een speels accent, maar dat tegelijk zeer hypnotiserend, afwisselend en intrigerend is. Allen hebben hun habitat in de wereldwijde freejazz-middens en speelden samen met de grote namen uit de scene. Vooral het Antwerpse smaldeel is verantwoordelijk voor de erg aan Krautrock verwante trips die ook in ‘Part 3’ te ervaren is.