De nieuwe plaat van de zanger van Tindersticks vergt nogal wat van de luisteraar. De instrumentatie is minimaal, er gebeurt bijna niks en de breekbare trilstem van Stuart A. Staples moet je ook maar net liggen. Maar in al dat bijna niets schittert uiteraard ontstellende schoonheid, de kracht van het pure en ware, en het bijna benaderde zen. Afijn, ok, de muziek dan: soms nauwelijks hoorbaar, op de achtergrond linksachter van het gelukshoekje in het brein genesteld, en dan eventjes messcherp en venijnig uitschietend, net genoeg om de toehoorder uit de trance te halen. Net zoals de af en toe opkloppende percussie, of een groots en vol romantisch spelend strijkkwartet. De vierde en laatste track duurt maar liefst een half uur, waarin zonder blikken of blozen nog wel het minst gebeurt van het hele album – maar toch. Als er iemand eigenzinnig en zonder een duimbreed toe te geven zijn ding doet en de ontvanger pure, enigszins gekwelde schoonheidsbeleving wil meegeven, dan weet je het nu wel.
