Er zijn ooit tijden geweest waarin ons hart wel veel sneller begon te slaan, wanneer we een gelimiteerde (vijfhonderd stuks) cd-release van Peter Andersson in onze promoruif vonden. Dat hij onder een tiental aliassen hyperactief is, en sinds 1991 met Raison D’Être alleen al meer dan dertig albums uitbracht, zal hier wellicht niet vreemd aan zijn.
We gaan niet onterecht roepen dat al zijn werk hetzelfde klinkt, maar de grote herkenbaarheid van zijn Raison D’Être klankenpalet is al enige tijd een eerder negatieve factor geworden. De voorbije jaren is het gebruik van drones en vervormde concrete geluiden (meestal met kettingen, staalplaten, en andere metalen voorwerpen als bron) wel wat toegenomen in zijn ijle dark ambient geluidslandschappen.
Maar hoor, slechts één minuut ver duiken in ‘Alchymeia’ alweer de galmende religieuze zangpartijen op (van monniken tot engelenkoren), die begin jaren 1990 het handelsmerk van deze Zweed werden. Inhoudelijk haalt hij dit keer zowel Carl Gustav Jung als alchemie (tracks heten ‘Nigredo’, ‘Rubedo’ enzovoort) aan, maar aan de totaalsound verandert dit niets.
Net als bij het recentere werk van Grote Invloeden als Lustmord of volgelingen als Desiderii Marginis, is elke nieuwe release even voorspelbaar goed (of slecht) als de vorige. Op dit album is in feite niets te vinden dat hij niet eerder en beter deed, bijvoorbeeld op zijn invloedrijke debuut-cd ‘Prospectus I’ (Cold Meat Industry, 1993). Het effect anno 2018 is helaas geen alchemische knal, maar een diepe zucht.