Deze maand staat West Wednesdays in het teken van Geluid, een nieuwjaarsprogramma met geluidskunst, beeldende kunst, film en een Tienminutencollege. West Wednesdays is een alliantie van kunstinstellingen en -initiatieven in Amsterdam West | het Hallenkwartier. Iedere tweede woensdag van de maand openen wij van 18 tot 21 uur onze deuren met extra programma in de Hallen, in woonwerkpand Tetterode, op het WG-terrein en op straat; individueel en in samenwerking, voor een breed publiek en in alle mogelijke kunstdisciplines.


Als er één ding is dat altviolist Oene van Geel kenmerkt, dan is het zijn ongeremde speelplezier. Hij is zo iemand waarvan je meteen denkt, dat hij gewoonweg móet spelen. Hij kan niet anders. Mogelijk is het dwangmatig, misschien zelfs een obsessie, maar dan wel met een aanstekelijke energie. Doorgaans is hij te horen in groepen als Zapp4 en The Nordanians, en treedt hij op met een indrukwekkend aantal musici, zoals Michel Banabila. Op ‘Sudoku’ is hij ook solo te horen. Tot op zekere hoogte, tenminste. Hij heeft zichzelf in de eerste vijf nummers vermenigvuldigd, zodat hij digitaal een heel ensemble vormt. Hij laat zijn fantasie de vrije loop, danst met zichzelf in ‘Seven Riffs’, plaatst zich in een omgeving van metal viool en kraakdoosjes in ‘Theotuma’. Maar Van Geel is bovenal ook een sociaal muzikant. Hij kan het toch niet laten om ook andere mensen op dit solo-album mee te laten spelen. De overige zeven nummers zijn duetten met bevriende musici als basgitarist Mark Haanstra, met wie hij in ‘Maribor’ even heel snel gelijk oploopt, in een late echo van John McLaughlins Mahavishnu Orchestra. Het klinkt allemaal heel enthousiast, en Van Geel kan laten horen hoe goed hij thuis is op zijn instrument, en hoeveel muzikale verbeeldingskracht hij heeft. Maar hij is ook bescheiden, en gunt zijn medespelers het volle licht. Een mooie eigenschap, al zou je hem graag vaker op het eerste plan horen. ‘Sculptures’, het langste nummer van de cd, is ook het minst gestructureerd. het is een duet met de jonge pianist Matteo Mijderwijk, die net als Van Geel blaakt van de energie. Soms ontaardt hun spel in doelloos gerommel, om daar dan ineens glorieus bovenuit te stijgen.


Op 1 november ontvangt Peter Bruyn immers in het Rotterdamse Worm tijdens een speciale avond de naar zijn volhardende, onafhankelijke en kritische manier van muziekjournalistiek bedrijven vernoemde ‘Peter Bruyn Penning’. Want aan wie anders dan de inspirator van deze prijs moesten Worm en Gonzo (circus) dit ereteken voor de eerste keer uitreiken? Breng Gonzo (circus) #118 mee en je kunt er bij zijn aan een gereduceerd tarief. Kun je er niet bij zijn? Het uitgebreide interview met Peter Bruyn zal in elk geval tot nadenken stemmen.
Matana Roberts speelde onder andere met Thee Silver Mt. Zion Orchestra en Godspeed You! Black Emperor, maar treedt de laatste jaren zelf meer op de voorgrond, onder andere met haar epische ‘Coin Coin’ project. Aan kenner Guy Peters vertelt ze uitgebreid over de wortels van het project en haar eigen wortels. Net als Matana Roberts dook ook Huerco S. in de Amerikaanse geschiedenis, en die erfenis verwerkte hij in ‘Colonial Patterns’, zijn bejubelde nieuwe album vol minimalistische, weinig dansbare dansmuziek dat Jannis van de Sande nachtenlang wakker hield. Factory Floor brengt dan weer uiterst dansbare muziek en de jaren 1980 zijn nooit veraf, maar toch klinkt het verrassend van nu, aldus Wilfried Jans. Wie ambient zegt, kan op dit moment niet om de Italiaan Fabio Orsi heen: hij stuurt ons melancholische muzikale postkaarten uit het verleden. Maarten Schermer en Nico Kennes ontrafelden zijn werkwijze. Het gesprek van Koen Lauwers met Pete Kember of Sonic Boom had ook makkelijk een retrotrip kunnen worden, maar de voorman van het legendarische Spaceman 3 blijkt goed op de hoogte van huidige muzieklandschap: tijd voor een zeer uitgebreide luistertest dus.
Van Rotterdammer Banabili komt dit najaar een rist nieuwe samenwerkingen uit. En ook Felix Kubin heeft nieuwe projecten op stapel staan: van een nieuw album onder eigen naam tot een compilatie-album met undergroundmuziek uit Oost-Europa. Oscar Smit mocht voorproeven en de vragen stellen. Net zo’n bezige bij is de in Tirana wonende kunstenaar/filosoof Vincent W.J. van Gerven Oei: vanaf een afstandje neemt hij in een gesprek met Theo Ploeg de stand van de democratie en de kunsten in West-Europa op. Denkvoer! Peter Vianen trok het museum in voor drie tentoontellingen: ‘Dread’, ‘Dark Matters’ en ‘Stop Making Sense’.
En geen Gonzo (circus) zonder essays en columns: Dimitri Vossen kijkt kritisch naar Bandcamp: in tegenstelling tot bijvoorbeeld Spotify lijkt alsof de band alles zelf in handen heeft, maar is dat wel zo? En hoe lang duurt de pret nog voor ook dit een speeltje wordt van de muziekbizz? Harold Schellinx raapte jarenlang bekraste, kapotte en vale cassettetapes op tijdens zijn wandelingen door de stad: hij is dan ook de juiste man om naar aanleiding van het boek ‘Cracked Media’ zijn hoogst persoonlijke ‘kraak’-verhalen te vertellen (tip: do try this at home). Op het label van A Hack and A Hacksaw komt binnenkort ‘Mountain of Tongues’ uit: een compilatie veldopnames met volksmuziek uit de Kaukasus. De in Jerevan wonende etnomusicoloog Rik Adriaans schreef een boeiend mini-essay over deze hier onbekende rijke muziektraditie. De Geluidsarchitect vertelt u waarom de anafoor een doodzonde is in de muziekschrijverij. Allemaal met prachtige illustraties van Wouter Medaer.
Nog onbekend maar bemind door de Gonzo (circus)-redacteuren: Hayden Chisholm, El Mahdy Jr., Eagulls, Moontroop, 30,000 monkies, En verder een berg recensies en tips voor niet te missen concerten, festivals en tentoonstellingen.
En ook Mind The Gap is nog steeds aanraakbaar: een cd in een mooi hoesje met illustratie van Kees Peerdeman. Met exclusieve nummers van Sonic Boom & Delia Derbyshire, Fabio Orsi en Sebastian Plano. En nog 12 andere nummers, o.a. van Chelsea Wolfe, 30,000 Monkies en Minniza.