Het Vonnegut Collective biedt op ’48 Hours’ inzicht in het repetitieproces voor het uitvoeren van ‘Piano Quintet’ van Thomas Adès. Het titelstuk, van de hand van Tullis Rennie, is een mix van uitspraken die de musici doen over de muziek van Adès en improvisaties gebaseerd op een grafische partituur van Rennie. Het collectief stelt zich de vraag, ‘als het repeteren op een werk van twintig minuten twee weken duurt, ontnemen we het publiek een deel van de rijkdom van hun ervaring als ze niet in de gelegenheid zijn iets van het creatieve proces mee te maken?’ Ik kan een antwoord opperen: “Ik neem aan dat dat klopt, maar of een dergelijke opname die verrijking oplevert, betwijfel ik.” Een clip op YouTube was waarschijnlijk effectiever geweest. Een of twee keer naar hun gedachten en ideeën luisteren kan misschien nog inzichten opleveren, maar daarna weet je het wel en ga je je afvragen wat de noodzaak is van dat praten door de muziek heen. Muziek die bovendien niet steeds heel sterk is. Het tikken in ‘Metronome’ ging mij althans snel op de zenuwen werken, terwijl die toch tegen veel bestand zijn. Het pianokwintet maakt me ook niet heel vrolijk, al was het alleen maar vanwege de ondermaatse opnamekwaliteit. De vier strijkers en de pianist klinken alsof ze in een smal steegje samengeperst staan.
