Binnen de Engelse hardcore punkscene van eind jaren 1970, begin jaren 1980 belichaamde Discharge uit Stoke-on-Trent the real deal. Net als Crass méénden ze het. Hun muziek was beenhard, razendsnel, repetitief, confronterend en hun militante politieke boodschap werd zonder franjes de wereld in gebruld. Waar Crass een brede waaier van thema’s behandelde – anarchisme, feminisme en pacifisme om er maar enkele te noemen- koos Discharge (in hun beginperiode) voor een duidelijk anti-oorlogstandpunt. Teksten waren doorgaans niet meer dan een paar lijnen, maar die lieten niets aan de verbeelding over.
Discharge werd niet alleen beïnvloed door punkbands van het eerste uur zoals The Buzzcocks, maar ook –en dat was nieuw en niet voor de hand liggend in die tijd- door een ‘metal’band als Motörhead. Door een specifieke drumstijl (later bekend geworden als de zogenaamde D-beat) en de furieuze minimalistische gitaarriffs van Tony “Bones” Roberts ontwikkelden ze zelfs een eigen stijl binnen het genre. Hiermee beïnvloedden ze op hun beurt wereldwijd honderden en honderden hardcore- en metalbands en stonden ze aan de wieg van nieuwe stromingen zoals crust, thrash, grindcore en zelfs black metal. Zonder Discharge met andere woorden geen Disfear, Tragedy, Bolt Thrower, Doom, Celtic Frost, Neurosis of Napalm Death. Grote(re) bands als Metallica, Sepultura, Machine Head of Anthrax zeggen allemaal expliciet schatplichtig te zijn aan Discharge.
De absolute essentie van Discharge is nu netjes samengevat op vier cd’s in een stevig kartonnen doosje. Vanaf de ‘Warning: Her Majesty’s Government Can Seriously Damage Your Health’ ep (1983) kozen ze voor een meer metalgetint geluid, inclusief gruwelijk foute kapsels en ondermaatse pure metal-albums als ‘Grave New World’. Alle vroege en belangrijke singles uit de periode 1980-’81 -‘Realities Of War’, ‘Fight Back, ‘Decontrol’, ‘Never Again’en ‘State Violence State Control’- prijken naast de mini-lp ‘Why’ en natuurlijk de verschroeiende debuutplaat ‘Hear Nothing See Nothing Say Nothing’. Op de vroege compilatie ‘Never Again’ staan voornamelijk hermixte versies van nummers uit enkele van die 7inches en het debuut. ‘The Nightmare Continues…Live’ ten slotte is een prima opname van een concert uit 1983, toen de band zonder twijfel op hun hoogtepunt stond.
Van een totaal andere orde is Splodgenessabounds, een gestoord zootje ongeregeld uit Londen dat eigenlijk nooit verder gekomen is dan een parodie op punk. Heel even proefden ze van succes, toen (dankzij John Peel) een van de drie nummers van hun debuutsingle (‘Simon Templer’) in 1980 onverwachts uitgroeide tot een culthit: ‘Two Pints Of Lager & A Packet Of Crisps Please’. Tussen 1981 en 2001 bracht de band rond Martin Everest alias Max Splodge vijf studioalbums uit en een liveplaat in de ‘Live and Loud!—serie.
Dat alles is nu samengeklit tot een flinke verzamelbox. Daarop laten ze horen dat we ze vooral niet au sérieux moeten nemen want dat doen ze zelf ook niet. Of wat dacht je bijvoorbeeld van nummers over Ghenghis Khan en de Mongolen, onnozele covers (‘Bonanza’, ‘Delilah’,…), onderbroekenlol (‘Haemorrhoids’) of geflirt met godbetert breakbeats (‘Lager In The House’)? En dat allemaal op een wispelturig en carnavalesk bedje van onder meer hardrock, pubrock, ska, seventies punkrock en reggae. Live en in beperkte dosis ongetwijfeld grappig voor even, maar 119 nummers doorworstelen, is écht te veel van het goede. Voor de fans dus, zoals zo vaak met dit soort boxsets.