Twee keer primitieve rock-’n-roll maar wel elk vanuit zijn eigen invalshoek, dat is wat Stinky Lou en Bob Urh in dezelfde recensie doet belanden. Stinky Lou komt uit Frankrijk en is aan zijn tweede cd toe (debuut ‘Fat Sausage Dinner’ op het Belgische Crazy Blue Stuff dateert al uit 2004). Zelf bespeelt hij het wasbord (of wastobbe met een lange bassnaar erop), Lord Benardo gaat wild tekeer op zijn mondharmonica of een harp en The Goon Mat speelt gitaar, rudimentaire drums en zang. Klinken doen ze als een eenmansorkest dat de taken onder drie vrienden heeft verdeeld om de funfactor te verhogen. Deltablues is wat ze spelen, boogieblues noemen ze het zelf, helemaal in de stijl van illustere voorvaderen R.L. Burnside, T-Model Ford, Junior Kimbrough en Paul ‘Wine’ Jones. Het echte spul dus. Elk optreden van de heren verandert de plek waar het trio aantreedt tot een ware jukejoint, dansen en feesten op door testosteron aangedreven boogieblues is waartoe het publiek wordt opgedweept. En zoals we gewend zijn van Voodoo Rhythm, werden de twaalf nummers ook nu weer lekker primitief maar des te efficiënter op de band gekwakt. Gooi al die hardrockminnende bluesgitaristen van tegenwoordig in een diepere put dan ze al zouden moeten zitten, en luister naar Stinky Lou en zijn kompanen. Des duivels boogie is hun remedie tegen alle onrecht. Bob Urh is een bluesman uit Cleveland, Ohio met een verleden in arty punkbands Ragged Bags, Ultra 5, Zero Child en Lone Wolves. Te veel speed, een verhuis via Kent naar New York en het aanschouwen van Richard Hell die poëzie voordroeg, deden Bob opschuiven richting blues en country. Bob Urh & The Bare Bones is een wisselend collectief, met als enige constante Bob Urh zelf. Meestal een eenmansband maar als de nood er is met zoveel medestanders als nodig, schuimt Bob de wereld af. Op ‘Swamp O Delic’ staan dertien eigen nummers en twee covers van Hank Williams, samen goed voor rustig voortkabbelende liedjes die het goed zullen doen op een klein podium in een kleine kroeg maar via de stereo of koptelefoon toch wat mankementen vertonen. Geen van de nummers imponeert, de plaat blijft hardnekkig op de achtergrond. Van een man met zoveel ervaring hadden we toch iets meer urgentie verwacht. Misschien is de plaat die eerstdaags uitkomt op Basement Blues records van Zero Child interessanter.
