“Toen Rosetta Tharpe op haar hoogtepunt was, zei iedereen dat ze speelde als een man”, vertelt haar biografe Gayle Wald met ingehouden glimlach. Maar, voegt ze er aan toe, het waren mannen als Elvis die probeerden net als haar te klinken. In de geschiedenis van de rockmuziek staan mannen centraal. Onterecht, laat Martina Stocker zien in ‘Rock Chicks’. De Duitse documentairemaker spraak met een handvol vrouwelijke rockmuzikanten die allemaal hun eigen verhaal vertellen. Die verhalen komen samen in de passie die heb nog steeds drijft én de extra stappen die zij moesten maken om serieus genomen te worden.
Kirsten Hersh, bekend van haar band Throwing Music, is daar een van. Vanaf begin jaren 1980 is ze actief en nog steeds dopt ze haar eigen boontjes. Tegen wil aan dank. Aan Stocker vertelt Hersh dat ze bewust de keuze maakte om de seksistische muziekindustrie de rug toe te keren en alles in eigen hand te nemen. Kathy Valentine van The Go-Go’s vertelt het ontluisterende verhaal van de fotosessies waarin haar bandleden en zij werden gevraagd om te posteren met ballonnen en naïve uitdrukkingen op hun gezicht. Sta je dan met je serieuze rockband.
Alle geportretteerde vrouwen onderstrepen het belang van rolmodellen in een door mannen gedomineerde wereld. Toen Valentine in 1973 op televisie zag hoe Suzi Quatro haar basgitaar liet rocken. Daarvoor droomde van een bestaan als rockmuzikant, daarna wist ze dat het mogelijk was. Quatro, inmiddels in de zeventig en nog steeds actief als muzikant, toont zich in de documentaire nuchter: ze zag zichzelf niet als vrouw, of man, nog steeds niet. Dat er gezegd wordt dat ze een deur opende voor vrouwelijke muzikanten, zegt haar niets. Zij zag geen deur.
Quatro is een uitzondering. Hoe getalenteerd en zelfverzekerd de vrouwen in ‘Rock Chicks’ ook zijn, allemaal – op Quatro na dus – ondervonden zij de nadelen van het vrouw zijn in een door mannen gedomineerde wereld. Ondanks dat vrouwelijke popsterren momenteel de muziekwereld domineren bestaat slechts negen procent van de sterren opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame uit vrouwen. Een recent onderzoek naar de positie van de vrouw in de Nederlandse muziekindustrie door BumaSterma stemt eveneens vrolijk.
In ‘Rock Chicks’ laat Stocker zien dat herschrijven van de rockgeschiedenis noodzakelijk is. Dat doet ze op een haast terloopse manier, esthetisch losjes en cinematografisch refererend aan Amerikaanse roadmovies. De strategisch verstopte feiten spreken echter voor zich. De archiefbeelden van Rosetta Tharpe spreken boekdelen. Zij inspireerde onder andere Elvis en Chuck Berry. Postuum kreeg ze wat verdiende: een plekje in de Rock and Roll Hall of Fame. Ook Big Mama Thornton – een grote inspiratiebron voor de witte rockartiesten van de jaren 1950 – en Cordell Jackson, die in 1956 haar eigen platenlabel opzette uit onvrede met de door mannen gedomineerde muziekwereld, laten zien dat rock altijd al óók een vrouwelijke aangelegen is geweest. Laat deze fraaie documentaire inspiratie zijn om vrouwelijke rockers de erkenning te geven die ze verdienen.
‘Rock Chicks – I Am Not Female To You’ van Marita Stocker is woensdag 17 april te zien in de Melkweg als onderdeel het IN-EDIT Festival voor muziekdocumentaires. IN-EDIT duurt nog tot 20 april.
Meer informatie