Een foto van Dirk Serries de man achter Tonus

1, 2, 3 … Piano

Dirk Serries werd net vijftig en dat werd gevierd met een uniek concert.

Tonus  betekent de spanningstoestand van een spier. Op muzikaal vlak is het een verwijzing naar de discipline van de muzikanten om elke noot even zuiver te spelen.  De stilte tussen elke gespeelde noot staat centraal.

Na talloze concerten van zijn improvisatiegroepen  maakten we nu kennis met Tonus. Dit nieuwe project brengt een minimalistische benadering van jazz. Het concert bestond uit twee delen. Dirk Serries startte met het voorzichtig strelen met een strijkstok van zijn klassieke gitaar. Het stuk kwam heel langzaam op gang. Er werd ten volle gebruik gemaakt van de stille ruimtes tussen de tonen. Het zittend publiek werd onaards geruisloos. De aanwezige fotografen werden gedwongen hun shots te beperken tot  de bijna in trance spelende muzikanten, wat luider klonken. Het  geklik van hun toestellen loste op met de ingetogenheid van de klanken. Alle geluiden en vibraties werden analoog geproduceerd. Colin Webster slaagde erin licht gestoorde vervormingen van ruis uit zijn saxofoon te krijgen. Iedere muzikant bracht zijn experimentele bijdrage zo summier mogelijk, met een ongelofelijke strakheid. De reeds 76-jarige Patrick De Groote (trompet) toonde zich in dit eerste deel als een grootmeester in het manipuleren van de klankenkleuren.

Deel twee bracht nog meer en nog beter. Dirk Serries zijn gitaar werd vervangen door een accordeon. Het zoemende geluid zette meteen de toon. De piano van Martina Verhoeven kreeg deze keer een hoofdrol. Na iedere stilheid kreeg het ensemble met een leidende pianotoets het signaal  de spanning terug op te drijven en aan te houden. Benedict Taylor (viool) en Nils Vermeulen  (contrabas) pijnigden hun instrumenten door bijna onmogelijke achtergrondgeluiden te genereren. Colin Webster en Patrick De Groote schepten een onwaarschijnlijke klanktint in dit minimalistische meesterwerk.  Serries bleef zoals altijd zéér bescheiden op ‘tonus’ met zijn trekzak.

Het publiek kreeg niet te raden wanneer het sublieme optreden ten einde was. Met een knikkend  glimlachje brak Dirk Serries de spanning voor een warm en daverend applaus. De aanwezigen waren  getuige van een unieke stijloefening. Zowel de artiesten als de luisteraars beleefden deze voorstelling als een hypnotische gelegenheid. Minimalisme om te koesteren.
Gezien: Tonus met Dirk Serries – De Singer, Vorselaar – 13 oktober 2018
Tekst: Patsker Omaer Beguin – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Tonus - Foto: Stephan Vercaemer
geplaatst:
ma 15 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!