The Pitch is een internationaal kwartet met een bezetting van contrabas, vibrafoon, orgel en klarinet, die zich louter en exclusief bedienen van de muzikale parameters klank en tijdsduur. Op hun tweede lp ‘Xenon & Argon’ servereren ze dus twee lange stukken die vooral bestaan uit elkaar afwisselende lang aangehouden noten die samen harmoniëren en disharmoniëren en trachten het tijdsbesef van de luisteraar op te rekken. Dat lukt aardig, en met name de in dit soort muziek steeds atypischere totale afwezigheid van elektronica zorgt voor een erg mooi ruimtelijk en organisch geluid. Het vroegere akoestische werk van Pauline Oliveros zoals ‘Horse Sings From Cloud’ is een goede referentie; of de werken van Morton Feldman in hun combinatie van traagheid, verstildheid en atonaliteit. Qua compositie slaat The Pitch hier geen nieuwe onbetreden paden in, maar het kwartet zet wel een fijne meditatieve sfeer neer waarin je als luisteraar steeds dieper inzoomt op het samenspel van toonhoogtes en klankkleur. Een fijne, bescheiden plaat, die precies doet wat hij pretendeert.
