Duits dansvloermateriaal dat bol staat van pompende ritmes. In duisternis gehulde techno-knallers die al het plezier opslurpen. Een giftig goedje verslavende ritmes die zowel beuken als eindeloos wegdrijven. Een zoveelste nachtelijke verslaving die diep graait en bressen slaat. ‘Tragedie van de waarheid’, zegt Milton Bradley. En dat valt nauwelijks te ontkennen.
Misschien is ‘tragedie’ ook het verhaal in de plaat. Titels die duidelijk iets zeggen willen. Zonder een vage filosofische inslag. Direct en hard. Net zoals de muziek. Een eenduidige portie slaan en geslagen worden. Niet als geweld, maar als passie. ‘Consuming Passion’ als het ware in antwoord op het acid-getinte ‘Spiral of Silence’. Een kortverhaal dat een voorbijgaand hoofdstuk uit het leven vertelt waarbij enkel de openings- en slotzin even goeroe-gewijs licht doet schijnen in de overkoepelende duisternis. Los daarvan bezweren de ritmes de danser en schudt deze alle zonden door elkaar. Goed en fout in gedreun verhakseld. Een muzikale rammeling, beperkt in variatie.
Tot ‘Catching The Scent of Melancholy’ binnenrolt. Loodzware knellende bastonen, een aanhoudende grom en sonisch geknetter dat als weerlicht het ongemak opschrikt. Een blijvende beklemming. Een gevoel dat de ganse plaat behept. Bradley schuurt continu tegen dit gevoel aan, maar licht veranderlijke elementen die hij plukt uit het complete techno-gebied. Dubtechno op ‘Poisoned By Sweet Things’, ultieme extase op ‘Law Of Attraction’, dreunende eenvoud op ‘Mental Attitude’. ‘Tragedy Of Truth’ is een verzadigende clubnacht, een duistere en loodzware dansroes die niet genoeg herhaald kan worden.