In de weken net voor de deadline wordt facebook overspoelt met de vragenlijst “Welke jaren 1990 indierock vrouw was jij?”. Leuk om de tijd mee te doden of werkontwijkend gedrag rond te bouwen. Met de kleinste wijziging in je antwoord ben je het ene moment Kim Deal, het andere PJ Harvey of even later weer Kim Gordon of Shirley Ann Manson. In het ergste geval beantwoord je alle vragen zo fout (er zijn negen opties per vraag) dat je bij Alanis Morrisette uitkomt. Slechts een wijziging in de antwoorden en er rolt een ander uit. Colleen Green zal daar als enige van afwijken. Ongeacht welke vakjes zij aan kruist, het resultaat zal Liz Phair zijn. Op ‘Sock It To Me’ raakt ze namelijk heel erg aan haar ‘Exile In Guyville’, zij het met een iets uitgesprokenere knipoog naar lofi en in teksten een stuk liever. Tien onschuldige lofi indiepopliedjes, die vrijwel allemaal volgens de zelfde receptuur zijn opgebouwd. Een bejaarde beatbox verzorgt het ritme, waar Colleen Green dan vervolgens een gruizig indiepopliedje overheen speelt rond het thema tienerliefde. Veel onschuldiger kunnen we het niet krijgen. In zijn geheel niet vervelend, al is het niet erg origineel te noemen. Sterker, in de tien nummers op ‘Sock It To Me’ krijg je al snel de indruk dat Green lijdt aan het Ramones-syndroom en er voor kiest om voor een nieuwe song gewoon de zelfde vier akkoorden te gebruiken als in het nummer er net voor. Een ‘formule’ die werkt, daar zeker de helft van de langspeler mooie meeneuriemomenten, maar wel een reden waarom de plaat na een paar luisterbeurten toch wat begint te vervelen, vooral ook omdat we het al menigmaal eerder hebben gehoord.
