Rhyton is een trio uit Brooklyn bestaande uit David Shuford (D. Charles Speer, No-Neck Blues Band) op zang, gitaar en allerlei andere snaarinstrumenten, Jimy Seitang (Stygian Stride) die bas, klarinet en keyboards bespeelt; en met Rob Smith (The Pigeons) achter de drums. We volgen hen al een beetje vanaf het begin en ook op deze plaat bewijzen ze hun status als muzikale vrijbuiters die op vrijwel iedere plaat iets anders uit hun mouw schudden. De eerste twee waren pure improvisatieplaten, soms volledige spaced out. De derde omarmde sterk de Griekse volksmuziek, terwijl hun vorig jaar verschenen album een muzikale excursie in space was. Ditmaal is het een heel verscheiden plaat, maar met toch een bloedrode draad.
De Griekse invloeden en bij uitbreiding het Midden-Oosten blijven hoorbaar, zoals in opener ‘The Nine’. De titelsong leunt dan weer dichter tegen de Noord-Amerikaanse roots aan, met heel subtiele country-elementen en zang. Tot net over de helft van de song een psychedelische gitaar in aanslag wordt genomen waarna je zou denken dat een laag overvliegende helikopter de song komt verstoren. Dan stopt de song abrupt en krijgen we elektronische geluiden en samples die een dikke twee minuten aanhouden. Heel vreemd.
Dat typeert wel een beetje de plaat: er is altijd een basis die zich ergens in alle mogelijke soorten ‘folk’ bevindt, maar die dikwijls gedestabiliseerd wordt door gecontroleerde chaos of improvisatie. ‘Concetric Village’ en ‘End Of Ambivalence’ zijn heerlijke nummers. (Desert)blues, folk, psychedelica en fantastisch samenspel: je vindt het allemaal in deze twee nummers terug. Verder nog een fantastische cover van ‘Turn To Stone’ van Joe Walsh en een afsluiter met droney gitaarexploraties. Een heel gevarieerde en sterke plaat. De spuuglelijke hoes nemen we er maar bij.