Dit Londense, rondom pianist Elliot Galvin gegroepeerde trio paart finesse aan smaak en techniek en een klein beetje experiment, en dat is een lekkere combinatie. De hoofdrolspeler is niet alleen razendsnel op de toetsen, maar weet ook een mooie vervlechting te maken van kunstige riedels en hoekig bonken met akkoorden, van puntige samenvattingen en flitsende, kortstondige uitweidingen. Een beetje folk gaat er net zo makkelijk in als hij switcht naar accordeon en daar een hurdy-gurdy uit laat stuiteren.
Voor een duimpiano, melodica of glockenspiel wordt trouwens ook de hand niet omgedraaid. Leuk en verrassend, niet echt heel erg nodig trouwens want piano, contrabas en drums leveren op zich al genoeg vuurwerk op, maar het is toch even weer eens net iets anders, ook wel zo prettig. Het jonge pianotalent (1991) wordt volop van weerwerk voorzien door de uitmuntende ritmesectie, op vaak originele en eigenzinnige wijze maar altijd aanvullend en meelevend. En swingend ook nog eens, er mag dan een vleugje nerdiness aan het drietal hangen maar ondertussen blazen ze iedereen van de sokken.