Stef Kamil Carlens’ carrière kent een verloop dat voor zijn volgers nogal eens onbegrijpelijk en niet zelden frustrerend is. Na zijn Beefheart-bluesy begindagen in A Beatband en Moondog Jr. en zijn tijd als bassist in dEUS verkende hij onder de nieuwe naam Zita Swoon jazz, disco, pop en folk. Na een hiatus ging Carlens steeds verder richting saaie, radiovriendelijke pop, waar we dachten dat hij blijven zou, totdat ook daar weer een einde aan kwam. In 2009 voegde hij het woordje ‘Group’ toe aan de bandnaam en werd de band een vehikel voor theatervoorstellingen en eenmalige projecten, waaronder een uitwisseling met West-Afrikaanse muzikanten voor ‘Wait For Me’. Het nieuwste en voorlopig laatste project in die reeks is ‘Nothing That Is Everything’, een theatervoorstelling geïnspireerd door de vroege dadaïstische performances, waarvan de muziek nu op cd is uitgebracht. Na dat project heeft de Vlaamse overheid haar subsidies aan de groep stopgezet en staat de groep zodoende weer op pauze; in 2016 moet Carlens’ eerste soloplaat verschijnen. Muzikaal is er ondertussen in projecten als deze weinig meer over van wat Carlens ooit zo’n boeiende muzikant maakte. Zijn machtige stem gebruikt hij enkel nog om semizwoel te fluisteren, net zoals zijn vroegere maat Tom Barman tegenwoordig doet. De muziek volgt nog altijd op zich interessante paden: deze keer lenen Carlens en het enige overgebleven originele lid Aarich Jespers uit krautrock en Talking Heads. Maar dat doen ze zo braafjes en binnen de lijntjes dat het resultaat meer klinkt als een verwaterde Chic. Het valt te prijzen dat Carlens projecten als dit blijft aangaan, maar de vernieuwing en het heilige vuur zijn helaas al jaren ver te zoeken in de uiteindelijke resultaten. Tijd voor weer een nieuwe weg, Stef!
