Gezegend zijn zij die hun naam niet hoog hoeven te houden. Terwijl sommige oudgediende elektronica pioniers hun oude experimenten als nieuwe producten op de markt zetten, gaat Jan St. Werner van Mouse On Mars de diepte in met steeds onverkoopbaardere albums. Het is fijn om te horen hoe iemand met een dergelijke staat van dienst volledig door zijn experimenteerdrift wordt opgeslurpt. Na het toepasselijk getitelde âTranscendental Animal Numbersâ uit 2013 is âMiscontinuum albumâ alweer het derde album dat Werner uitbrengt in zijn Fiepbatter catalogue. Deze keer gaat het om een in een periode van vier jaar tot stand gekomen operette die in München is opgevoerd en daarna ook als hoorspel op de radio te horen is geweest. Ondanks deze wat zwaar aangezette context functioneert het album prima als losse entiteit. Zonder enige bagage is het mogelijk om totaal en dan ook volledig in het geheel meegesleept te worden. Dat het album op het sonologische vlak met behulp van digitale phasing en stretching misconcepties tussen tijd en geheugen onderzoekt is van tweede belang wanneer men eenmaal in trance is geraakt. Repetitieve elektronische drones van soms wel vijfentwintig minuten worden afgewisseld door bezwerende spoken word pieces, geschreven door Markus Popp van Oval en opgevoerd door Dylan Carlson van Earth. Deze vertellen, geheel in stijl, over tijd, ruimte en de onbetrouwbaarheid van het geheugen. âMiscontinuum Albumâ vraagt om aandacht, hoewel deze soms naar de achtergrond verschuift, als bij een goede meditatietape. Dat is iets positiefs en het album is dan ook een gezonde manier om ieders tijdsbeleving even flink in de war te schoppen.
