‘Malamore’ is het vierde album van de Franse band The Limiñanas, waarop verschillende invloeden te horen zijn, zoals garagepunk en pop uit de jaren 1960 met het zo typerende geluid van fuzz en wah-wah-effecten. Met Lionel op gitaar en zang en Marie meestal achter de trommels (maar ook een beetje zang), roept de band een sfeer op die veel aan die van een filmsoundtrack doet denken. Het is een soort roadtrip. We worden mee op avontuur genomen, en begeven ons tussen vakantiegangers, aan het strand bij de zee.
De afwisseling van Engels en Frans in de zang, waar ik meestal niet zo dol op ben, werkt hier heel goed. Minder sterk zijn de teksten, die in hun knulligheid en met hun simpele rijmpjes wel erg afsteken bij de vaak heel mooie, aangrijpende melodieën en de meesterlijk gemixte muziek. Lionel heeft zich duidelijk door de grote Serge Gainsbourg laten inspireren, zoals in ‘El Beach’, een van de beste nummers op de plaat. Een weldadig bad van vrolijk optimisme. Het zingen gaat hem hier heel goed af, met een heel persoonlijk tintje, in tegenstelling tot de poging van Lulu Gainsbourg om (in ‘From Gainsbourg To Lulu’) net als zijn vader te zingen.
Op ‘Garden Of Love’ is het fijne baswerk van Peter Hook te horen, bekend van de legendarische bands Joy Division en New Order. Op ‘The Train Creep A-Loopin’ is Pascal Comelade te horen, de miniatuurpianospeler die ook aan hun vorige plaat meewerkte. ‘Malamore’ is al met al een fijne plaat om naar te luisteren. Ik zou zeggen: draaien op een ontspannen middag, bij een goed glas met vrienden, voor een kleine korte film.
Gersande Schellinx