Het platenlabel heeft alvast ‘Indie Rock’ ingevuld bij de recensie-mp3’s van ‘Introducing Karl Blau’. Om zieltjes te winnen voor een oncool geacht genre als country, want daar hebben we mee te maken: country. Je hoort veel pedalsteel, af en toe een fiddle, en natuurlijk de snik in Blau’s mooie stem, die ook iets soulachtigs heeft. In weerwil van de opvallende titel is dit trouwens geen Greatest Hits, maar een nieuw studioalbum met alleen covers. Blau werkt zich goed door nummers als ‘No Regrets’ (eerder een hit voor de Walker Brothers) en ‘To Love Somebody’ (Bee Gees, ook bekend van Nina Simone). Over het geheel ligt echter een gladde indiesaus die wel wat minder dik had gemogen. In veel van de arrangementen is wel iets te vinden dat niet had gehoeven: vervelende belletjes, een te prominente elektrische gitaar, te dramatische strijkers, of een piano die onbedoeld aan housemuziek doet denken. Jammer, want die wat barokpopperige toestanden vloeken een beetje met het traditionele countryhart van het prima album. In het schemergebied tussen rootsmuziek en indie vinden we ook Marissa Nadler. ‘Strangers’ is alweer haar zevende album. Ze toont zich een singer-songwriter die voorzichtig flirt met shoegazing en dreampop. Het geheel heeft een soort gothic-inslag; Siouxsie Sioux is dichterbij dan Joni Mitchell. De slepende liedjes krijgen geregeld beheerst knetterend elektrisch gitaarwerk mee. Die instrumentatie voorkomt gezapigheid, en dat ligt toch op de loer. De sfeer van de nummers blijft namelijk vrijwel hetzelfde. Nadlers stem pakt nooit volledig de aandacht. Ook haar melodieën, of eigenlijk de liedjes zelf, zijn niet heel memorabel. Die minpuntjes halen soms de pit uit de plaat die op zijn beste momenten je toch bekruipt. Opvallend genoeg zijn die hoogtepunten net de liedjes die boven de vijfminutengrens uitkomen: ‘Hungry Is The Ghost’ en ‘Janie In Love’. Daarin neemt Nadler de ruimte en bedwelmt de luisteraar. Dat had ze vaker mogen doen op het verder heel aardige ‘Strangers’.
