Dansen op een glazen plafond

De wegen van gitarist/componist Corrie van Binsbergen zijn sowieso al onnavolgbaar, maar opeens maakt ze een voorstelling met een klassiek trio, band, tapdanser, Frederique Spigt, Sanne Walis de Vries en literaire grootheden als Tjitske Jansen, Manon Uphoff en Christine Otten.

Dat allemaal tegelijk op het podium en eigenlijk nog meer. In totaal staan er op de avondvullende première dertien vrouwen op de planken. Allemaal vrouwen omdat ze in plaats van problemen te benoemen of een feministisch manifest op te stellen, ze hun talenten feestelijk willen vieren. Zo ben je alvast goed ingedekt tegen kritiek, maar het blijft inderdaad opmerkelijk dat er alleen maar vrouwen op het podium staan, uit allerlei verschillende richtingen. En het feit dat zoiets verbazingwekkend is, is op zich ook alweer opmerkelijk.

Corrie van Binsbergen vroeg een keur van vrouwelijke artiesten om samen een voorstelling te maken, en dat is Dansen Op Een Glazen Plafond geworden. En in plaats van de scheiding tussen de seksen als begrenzingen en vooroordelen te zien, buigt deze voorstelling de negatieve betekenis om naar een positieve. Het thema komt regelmatig terug, maar evengoed gaat het kopje onder in andere items als de dood, ouders, liefde, vriendschap en de zin/onzin van het bestaan. Van alles en nog wat dus, net zoals het ratjetoe aan muzikale stijlen. Omfloerst klassiek, scheurende bluesrock, vaudeville, stand up comedy en jazzrock a la Frank Zappa, het is allemaal mogelijk. Leuk om te merken dat Corrie met kleinkunstkanonnen als Sanne Wallis de Vries en Frederique Spigt evengoed haar gitaar laat gillen en gieren, al is het aantal keurige dames en heren een stuk hoger dan gebruikelijk bij haar voorstellingen.

Avant garde freaks die je in eerdere stadia van haar carrière nog wel eens kon tegenkomen, zijn vanavond dun gezaaid. Wat dat betreft is Dansen Op Een Glazen Plafond een vrij radicale ommekeer. Eerder werkte ze samen met bijvoorbeeld Bob Fosko en Beatrice van der Poel, ook rasartiesten maar toch andere zalen vullend dan Sanne Wallis de Vries en Frederique Spigt. Nader bekeken staat de opheffing van een goedlopend muziektheaterproject als Corrie En De Grote Brokken, een soloalbum na het overlijden van haar moeder, en het samenwerken met nieuw talent in de Club 100 serie voor een ommezwaai. Met als (voorlopig) resultaat dus deze voorstelling, op andere plekken en met een ander kaliber artiesten.

Frederique Spigt bijvoorbeeld, een naam die je in de Gonzo kolommen niet tot nauwelijks zal tegenkomen. Een kruising tussen het maffe, lesbische nichtje van Andre Hazes en de variétéversie van Diamanda Galas. Haar koket uitdagende rockmaniertjes zijn meer dan cliché, maar ze wringt haar stem zeer professioneel in diezelfde banale rockrichting, om af en toe vanachter haar platte Nederlands ook nog eens gevoelig voor de dag te komen. Dat ze dan ingekaderd is in een show als deze is dan mooi meegenomen, dan imponeert ze een of twee nummers en is het redelijk te doen. Sanne Wallis de Vries daarentegen loopt gelukkig te pas en te onpas overal doorheen, op haar eigen prettig ontregelende manier die het midden houdt tussen verstrooide warrigheid en maniakale gekte.

Aan de literatuurkant zijn zowel Manon Uphoff en Christine Otten eigenlijk te treurig voor woorden, en vervelen beide dames met ellenlange uitweidingen over diepgravende persoonlijke beslommeringen die niemand graag wil weten. Een soort voorlees-ramptoerisme van het oneindige ik dat vooral zo sterk in het niet valt bij de duidelijke maar o zo poëtische teksten van nieuwkomer en frisse verschijning Tjitske Jansen, die in drie zinnen duidelijk kan maken waar de anderen dertien bladzijden voor nodig hebben. Het failliet van het zelfpeurende geleuter wordt zo wel erg duidelijk aangetoond. Maar goed, we zitten vanavond in een warme vrouwencocon en dit hoort er dan waarschijnlijk ook bij.

Tapdanser Marije Nie met polkadot jurkje, blije glimlach en haast kinderlijk vrolijke uitstraling is sowieso een welkome aanvulling op het programma. Haar knappe voetenwerk stampt het geheel regelmatig naar een nog avontuurlijker niveau, zeker met alle extra geluiden die ze ook nog eens aan haar speciale schoenen en de vloer weet te ontfutselen.

Alles bij elkaar een nieuwe fase in de muzikale loopbaan van Corrie van Binsbergen, met verrassende combinaties van artiesten, vaak geestig en grappig, maar ook ontroerend en net zo goed rockend. Qua muziekstijlen is er voor iedereen wat wils en gaan de vele variëteiten toch goed samen. Ook weet Corrie haar neiging tot onderhoudende praatjes tussendoor bij deze voorstelling in toom te houden, gelukkig maar want haar vaak geïmproviseerde uitweidingen over van alles en nog wat komen nogal stuntelig over bij de rake opmerkingen van haar collega’s op het podium, en halen de vaart en spanning er hier uit.

Gezien: Corrie van Binsbergen met o.a. Marije Nie, Tatiana Koleva, Sanne Wallis de Vries, Frederique Spigt, Tjitske Jansen, Manon Uphoff en Christine Otten, Dansen Op Een Glazen Plafond, De Kleine Komedie, Amsterdam, 26 januari 2015
Foto’s: Joke Schot