Ik ben ontrouw geweest. Ik heb de goede raad van mijn oorarts in de wind geslagen. Ik heb mijn koptelefoon opgezet en ben gaan rennen. Ik heb de rit uitgelopen, uitgezeten, uitgezweet. Ik had Chamber Music van Raudive in mijn koptelefoon opstaan en ik ben getroffen door de stilte, door de beperktheid en de rijkdom van de plaat. Postanything. Het is geen toeval dat Oliver Ho met zijn uitgebeende dit-is-wat-na-de-techno-komt hoog scoort in de playlists van Ricardo Villalobos, Jeff Mills en Richie Hawtin en een vaste stekt heeft op labels als Klang Elektronik, Pokerflat en het Macrolabel van Stefan Goldmann. Meer dan een veteraan van de technobeweging is Oliver Ho een volbloed muzikant die ook in andere contreien actief is. Toch is Ho (opvallend hoe weinig informatie we konden vinden over de man) vooral een volbloed minimal technoproducer, maar wel een van de soort die constant de bakens verlegt. Op Chamber Music excelleert Raudive en heeft hij een eigen invulling aan het begrip uitgepuurde techno. Wat Chamber Music zo uitzonderlijk maakt, zijn de kale, antiritmische percussie in combinatie met zachte, sluimerende sounscapes. Om op te dansen is Chamber Music slechts half geschikt, maar als luisterplaat beschikt ze over een verrassend grote maturiteit.
