Pete And The Pirates bestaat niet meer. In 2012 viel de band uit elkaar. Nu heeft het kwintet mij nooit echt weten te boeien, een lekker indierock nummertje daar gelaten, en was het verdwijnen van de band mij logischerwijs geheel ontgaan. De enige reden voor mij omdat dit te melden is dan ook dat in de biografie van Teleman te lezen valt dat het trio is opgestaan uit de resten van Pete And The Pirates, een van de trucjes waar recensenten graag op terug vallen tijdens het schrijven van hun recensies; citeren of parafraseren uit de biografie om zo breed onderlegd te lijken. De kunst daarbij is natuurlijk wel omdat vernuftig en liefst zo onopvallend mogelijk te doen. Wat dat betreft heeft Teleman het beter begrepen dan ik. Het Londense trio parafraseert en citeert namelijk ook graag, zij het niet uit bandbio’s maar uit de popgeschiedenis. Zo zijn op ‘Breakfast’ Beach Boys nooit ver te zoeken, maar altijd – en daar wordt het interessant – altijd in combinatie met primitieve elektronica die eerder verwijst naar krautrock en Die Neue Deutsche Welle. Psychedelische synthpop voortgedreven door een mathematisch precies drumritme en altijd met pakkende refreintjes. Op dat laatste is met het uiteenvallen van Pete And The Pirates dus niet zo heel veel veranderd, maar verder heeft de indierock wel in zijn geheel plaatst gemaakt voor een meer psychedelische, soms zelf naar psychfolk neigende, pop en wave. Mijn inziens een vooruitgang, al kan ik mij voorstellen dat velen liever hadden gezien dat de heren waren gebleven bij de springerige indierock van de voorgaande band.
