Een brok bruut geweld kan een mens eens goed opschudden, eens goed deugd doen. Vijf full-lenghts en vijf ep’s heeft Weekend Nachos intussen al op ons losgelaten, zonder leiband. Deze ‘Apology’ is hun laatste plaat en dat mag je heel letterlijk nemen. Op 1 januari van dit jaar kondigde de band immers aan er mee te stoppen, na ons twaalf jaar vanuit Chicago te hebben bestookt met rauwe brokken powerviolence. Het is genoeg geweest voor dit kwartet, maar als je denkt dat deze zwanenzang aan urgentie heeft ingeboet, think again. We krijgen alweer een opgefokte mix van hardcore, grindcore, sludge metal en powerviolence die je tanden op elkaar klakt.
Rauwe zang, botte riffs, downtempo breakdowns en een overkoepelende wervelstorm van meestal relatief korte – en in het begin en aan het gaatje een langer nummer blazen- ons alvast weer omver. Er lag dus nog vuil stof genoeg op de bodem van hun vat en het is er met vuile handen afgeschraapt. Veertig minuten en dertien songs naar adem happen. Gitarist Andy Nelson en bassist Drew Brown gaan sowieso door met Like Rats en zanger John Hoffman blijft drummen in zijn andere band Spine. We horen het gros van de band dus wel op een of andere manier terug. En nu ga ik mijn meubels terug proberen op orde te krijgen en mijn kat âdie jankend het hazenpad koosâ zoeken.