Neurosis in Astra Kulturhaus, Berlijn 06-07-2009

Wat live prestaties betreft is Neurosis nog steeds een zekerheid – haast een garantie op openvallende monden, verstijfde ledematen en heel wat vierkante centimeters kippenvel. Dat weet de gemiddelde Gonzolezer ongetwijfeld wel en wij durven hier dan ook makkelijk toegeven dat onze arm- en nekharen reeds een week op voorhand dienden te worden platgekamd toen we vernamen dat de Californische band in het kader van een Europese minitournee Berlijn aandeed.

De klimatologische omstandigheden leken er overigens een voorafname op wat komen zou: de afgelopen tijd hing een dik wolkenpak laag over de stad, de temperatuur was broeierig en genadeloze stortbuien braken op de meest onverwachte momenten los; om dan keer op keer de dag te beëindigen met een beangstigend spektakelstuk van een onweer.

In een dergelijk gespannen weerbeeld waarbij de straten nog blank stonden, de lucht betrokken was en de warmte verzengend, maakte Neurosis stipt op tijd zijn opwachting in het Astra Kulturhaus. Want welke mening men er ook op nahoudt over de heikele kwestie van nationale clichés, zelfs de meest gore crustpunk optredens beginnen in Duitsland haast immer zeer pünktlich en dat was in dit geval niet anders.

De zaal was goed gevuld met ongeveer een vierhonderdtal lieden van allerhande pluimage, nationaliteiten en leeftijdscategorieën. Wat allen deelden was een buitengewoon gespannen anticipatie, maar die werd wat ons betrof bij het openingsnummer ‘At The End Of The Road’ niet meteen ingelost. Het geluid stond vooreerst bijzonder luid afgestemd, hetgeen enigszins te verwachten was maar in deze zaal net niet optimaal bleek. Geleidelijk aan werd de geluidsmix toch ietwat rechtgetrokken; zo waren zowel Steve Von Till als Scott Kelly goed bij stem maar diende hun vocale moeite gaandeweg beter te worden ingebed. Maar vooral de muzikanten zelf schenen tijdens de start toch nog wat zoeken.

Neurosis als live band is een regelrechte machine en dat kan uitermate groots uitpakken: als een goed geolied muzikaal oorlogsapparaat wordt dan geen staat van genade ingelast en wordt het willige publiek moeiteloos overrompeld. In Berlijn bewees de groep evenwel hoe flinterdun de grens met een routineus en helaas bijna bloedeloos systeem wel kan zijn. En geen bloed, geen ziel. Het deed de vraag in ons opkomen of routine oprecht speelplezier en integriteit uitsluit, want daar zag het gedurende het hele concert toch niet naar uit. Vanzelfsprekend zal Neurosis een publiek nooit kreten in de trant van “Is everybody happy?” toewerpen – liever gitaarfeedback, drones en samplemateriaal producerend als bindmiddel tussen hun nummers – maar tekenen van tegenzin of vermoeidheid zagen we nu ook niet meteen.

Toch zagen en hoorden we slechts af een toe waartoe het vijftal in staat kan zijn. Zoals bijvoorbeeld die-hard straight edge kids hun eerste high bezorgen zonder toedoen van drank of drugs of een onverzettelijke punk tot tranen bewegen. ‘Distill (Watching The Swarm)’ was onder meer zo’n moment, net als ‘Locust Star’ en ‘A Season In The Sky’ – ook al klonk de rustige intro van die song zwaar overstuurd.

Het overgrote deel van de nummers kwam overigens uit het album ‘Given To The Rising’ van alweer twee jaar geleden, aangevuld met enkele bekende songs – culthits bijna – uit ‘Through Silver In Blood’, ‘Times Of Grace’ en ‘The Eye Of Every Storm’. Wie hoopte op het oudere en ietwat rauwere materiaal was er (weer) aan voor de moeite. Het was daarbij veelzeggend dat de reacties vanuit het publiek minder heftiger waren wanneer een track werd ingezet die niet op dat laatste Neurosisalbum staat.

Tussen – vlijmscherpe – haakjes, wij gunnen eenieder zijn of haar manier om enige appreciatie voor een bepaald stuk muziek te uiten maar de jonge, Nederlandse black metaller naast ons hadden we toch graag even terechtgewezen omdat hij wellustig stond te headbangen en luchtgitaar te spelen. En dit dan nog uitsluitend bij alle songs uit ‘Given…’. Dat kan wellicht een buitengewoon fantastische show van zuiver narcisme opleveren in de eigen slaapkamer, maar het leek ons beter dat de spiegel van deze ongetwijfeld fijne kerel zijn enige publiek was gebleven.

Nu goed, hoe gedegen Neurosis zich ook van zijn taak kweet, het verrassingselement blijkt in ons geval na al die jaren toch wel zoek, waardoor de kippenvelmomenten zich dus zoals aangegeven slechts enkele malen aandienden. Ook het visuele materiaal kennen we onderhaast al wel uit het hoofd en mag misschien wel eens plaatsmaken voor nieuwe, verontrustende beelden waarvan er in deze tijden nog steeds voldoende moeten voorhanden zijn, denken we.

Toch werd er op grandioze wijze afgesloten met een werkelijk hemel en aarde bewegende versie van ‘Through Silver In Blood’ waarbij Von Till en Kelly op twee sets extra toms mee drumden met Jason Roeder. Die laatste zat het hele optreden wederom ver verscholen achter zijn instrumentarium maar het moet gezegd: hoewel hij misschien het minst zichtbare lid op het podium is en niet zoveel lof toegedicht krijgt, is hij toch nog steeds een formidabele drummer die zijn plaats in dit collectief meer dan waard is – hetgeen hij tijdens dit concert weer voluit bewees.

En terwijl tientallen fans zich na dit sterke slot naar de merchandisestand repten, trokken wij de nacht in, nieuwsgierig naar de weerstoestand in de donkere uren. Neurosis blijft immers nog steeds dé band der natuurfenomenen en hoewel het klimaat dat zij die avond meebrachten eerder gematigd was, waren wij er niet geheel ongevoelig voor.

tekst:
Tom Nys
geplaatst:
zo 12 jul 2009

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!