Never Trust Hippie Records, het label van drummer Stevie van Th’ F’kk’n G’dd’mn Luckies, zou zijn vijfde single presenteren in Doornik. In de DIY-evenementenliving genaamd Water Moulin.

Op die nieuwe single prijken behalve twee nummers van Th’ F’kk’n G’dd’mn Luckies ook twee nummers van het uit Nancy afkomstige Tequilasavate Y Su Hijo Bastardo, waar we in Kortrijks lokaal punkhol The Pit’s al eens een wervelende show van meemaakten. De derde band kenden we niet (was dat maar zo gebleven) maar we vonden het toch eens tijd om Water Moulin, waar we tot nu toe alleen maar leuke dingen over hoorden, eens zelf met een bezoek te vereren.

In wat eruit ziet als een voormalig conciërgegebouw van een grote fabriek zagen we wat mensen pintelieren aan de voordeur. Daar was het voor deze avond te doen. Voor een kleine toegangsprijs konden we binnen, al vestigde onze kompagnon onze aandacht meteen op de vermaarde platenbak die bij de kassa stond, waarin wat Frans alternatief aan zeer schappelijke prijs te vinden zou zijn. We herkenden een deel van de platenhoezen omdat we die bak ook meermaals hadden ontmoet in het voormalige Kortrijkse Ciné Palace, alwaar die ook regelmatig eens opdook. Ideaal, want we wilden de langspeler van Bayacomputer (‘Discoglass’) al een tijdje aanschaffen. Voor vijftien euro kochten we de plaat, en een vroegere single, aan een kerel die bleek de keyboardspeler (en later op de avond barman) te zijn van … Bayacomputer. Machtig.

Eenmaal binnen waanden we ons in een ietwat vervallen versie van ons eigen huis (de benedenverdieping dan). Het voelde als een aangenaam herenhuis, met in de voorkamer een podium en achteraan in de ruimte een bar. Een podium met lege bierkratten voor de versterkers (met het merk Silly erop, briljant), kerstversiering van vorig jaar aan de muren, een discobal aan een zijmuur, het behang zoals het was toen de ruimte nog bewoond werd, inclusief enkele kaders, en een stel gemoedelijke bezoekers die net als wij de pintjes (aan anderhalve euro) van het merk Water Moulin best te pruimen vonden.

‘Het gaat er op zijn Waals zijn’, hoorden we vooraf. Het steekt dus allemaal niet op een kwartier. Buren zijn er toch niet. De ruimte bevindt zich in het midden van het bedrijfspand, aan wat een station of treinrangeerterrein lijkt (iets met treinen in elk geval) en de dichtstbijzijnde woning is honderd meter verder. Ook DIY: de samenstelling van de te presenteren single. Stevie had de singles, de mannen van Tequilasavate de gezeefdrukte hoesjes (linogravures gemaakt in het cultureel centrum Georges Pomp It Up in Nancy). De stempel voor de A en B-kant die was voorzien, deed het niet, dus mochten de bandleden met zwarte stift aan het tekenen gaan. Hilarisch en efficiënt tegelijk.

Th’ F’kk’n G’dd’mn Luckies begonnen er uiteindelijk aan om half tien. Ideaal vonden ze zelf, want dan is iedereen, inclusief zijzelf, al enigszins aangeschoten. En was iedereen in de stemming gebracht door de selectie punk- en aanverwante parels van de Kortrijkse punkgoeroe Bowy, die als platenridder mocht fungeren. Een korte, gebalde set van een half uur met uiteraard de nummers van hun singles konden ons overtuigen. Jammer genoeg waren er veel aanwezigen nog ietwat bedeesd of onbekend met de band, waardoor de verwachte ambiance een beetje te wensen overliet.

Stevie en Saft’n lieten het niet aan hun hart komen en verkochten wat singles op het behoorlijk talrijk deel aanwezigen uit het Kortrijkse. Later op de avond bleek dat zij de enigen waren die een plaat konden slijten. Vreemd.

Drie kwartier en een paar pinten en verveling later betrad het duo Tequilasavate Y Su Hijo Bastardo het podium. Ook zij hadden twee nieuwe nummers voor te stellen, die ze mooi integreerden in hun set die is opgebouwd rond hun langspeler ‘Dale! Dale! Dale!’, waarop krakers als ‘Estupido’ en het tot dansen en brullen dwingende ‘Burrito’. Pecht voor het duo, dat bleef zwoegen en alles in het werk stelde om er een feestje van te maken. Het publiek stond en keek en zweeg. Jammer.

Tegen middernacht was het de beurt aan afsluiter Chrome Reverse uit Parijs. Het zou de moeite worden, zeiden er een paar mensen. Het is met Lili Zeller, voormalig lid van Splash 4 en No Talents net als bassist Iwan trouwens, die ook nog in Operation S heeft gespeeld. Een volslanke, zeer guitige en zeer bedreven gitarist en een typisch Franse, in lederen vest getooide, drummer maakten het ietwat grappig uitziende plaatje compleet. Wel, talent heeft het viertal wel. En de twee eerste nummers vonden we besr wel leuk klinken. Goed gebrachte instrumentale rauwe surf. Het gros van het publiek was mee, attent en het vrouwelijke deel ervan (zowat de helft) ging vooraan aan het swingen en dansen zoals in de gouden traditie van de jaren 1950. Daar haalde de band de mosterd, maar we vonden al snel telkens een andere versie van ‘Great Balls Of Fire’  van Jerry Lee Lewis te horen. Of een gelijkaardige kraker. Vervelend. Vervelend. Vervelend. Gelukkig waren er heel wat er goed uitziende dames om naar te kijken.

Gezien: Chrome Reverse, Tequilasavate Y Su Hijo Bastardo en Th’ F’kk’n G’dd’mn Luckies – 21 september 2018 – Water Moulin, Doornik
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer