Elk jaar staat het kleurrijke Waalse festival Esperanzah, evenals haar Vlaamse zuster Sfinks Mixed (in de Antwerpse velden) garant voor een speciale sfeer met een programma van uiteenlopende wereldmuziek en randstijlen zoals pop en electro.

Vorig weekend vierde het haar 14e jaargang met een totaal uitverkochte editie. Meer dan 35.000 bezoekers zakten af naar de pittoreske bierabdij van Floreffe. Mooi gelegen op een rots aan de Samber rivier, een kleine tien kilometer buiten Namen. Ėn nonkel pater was in geen velden of wegen te bekennen, we vragen ons eigenlijk al jarenlang af waar ze toch allemaal naartoe trekken tijdens het festival, op excursie of kloostervakantie?

Laissez-faire

De openingsavond van vrijdag gaven we forfait wegens toffe feest en werkverplichtingen op de Recyclart Holidays in Brussel. Anders hadden we graag John Butler Trio en het Frans-Cubaanse duo Ibeyi gezien, ware het niet dat ze op de dag zelf hun optreden annuleerden. De zaterdag en zondag beloofden nog altijd een dozijn interessante artiesten en groepen en de weerberichten voorspelden niets dan goede vooruitzichten. Het was aan ons om met tent en toebehoren naar het zuiden te trekken voor een paar mooie dagen in de Condroz regio aan de rand van de Ardennen. Het moet gezegd; Waalse festivals doen het vaak beter dan onze Vlaamse en Nederlandse festivals als het gaat om sfeer, vermaak en prettige losbandigheid. Om vanuit een Belgische analogie te spreken; Esperanzah is de zotte maar lieve multiculturele dochter van Dour met een pak minder honger naar drugs en destructiviteit.

In Floreffe dorp heerst de heerlijk Waalse sfeer van laissez faire in een warme zomerzon. Op straat drinken mensen artisanale streekbieren, schuiven frieten of Frankfurters in hun mond en zijn al goed dronken of nog aan het uitkateren van de vorige nacht. Aan de poorten is de security redelijk losjes en menselijk, in deze tijd niet altijd een sinecure meer (lees bv het recente blogverslag over het Dystopia festival). Het festival breidt zich langzamerhand uit en heeft er sinds vorig jaar al een extra veld bijgepakt buiten de muren van de abdij, de Côté Cour, en het zou snel duidelijk worden dat dit podium dé plek was om te feesten. De ‘oude’ Côté Cour was vorig jaar tegelijk omgedoopt tot het Découvertes podium voor ontdekkingen uit binnen en buitenland. Het Jardin tuin podium is gebleven zoals het was; de parel van het festival in de grote kloostertuin met uitzicht op de vallei van de Samber.

Hees kraakje

Bij binnenkomst pikken we nog de laatste helft van Témé Tan mee op het Découvertes podium. Het solo project van Tanguy Haesevoets, een jonge Brusselaar die geboren werd in Kinshasa, brengt frisse electropop met Afrikaanse en tropische inslag en een likje r’n’b, maar dan wel in de goede zin. Hij wordt sinds kort bijgestaan door twee muzikanten, de vrouwelijke muzikante Esinam Dogbatse op de dwarsfluit en keyboard en de Braziliaanse gitarist Pablo Casella die samen met Haesevoets ook in de band Mocambo speelt. Het is een mooie set van oprechte en verwarmende popmuziek zoals we graag meer zouden willen horen en die perfect past bij deze zomerse middag. Het verse trio sluit af met de sterkste songs ‘Améthys’ en ‘Matiti’. De weg begint geleidelijk omhoog te gaan voor Témé Tan en voor ons ook, letterlijk, wanneer we tot boven in de abdij moeten stappen. Op naar de Jardin, waar Nneka spoedig zal beginnen. Nneka Egbuna is een Nigeriaanse muziekactiviste die een mengeling van reggae, hiphop, soul, funk en songwriter speelt. Het is vooral haar stem die de aandacht pakt en haar speciaal maakt, licht ebbenhout met een hees kraakje. Ze zingt een aantal bekende songs van haar vorige albums ‘No Longer At Ease’, ‘Concrete Jungle’, ‘Soul Is Heavy’ en van haar verse plaat ‘My Fairy Tales’. We denken ook een akoestische versie van ‘Sleep‘ te horen, mooi gebracht met gitaar en stem, haar backing band doet even een stapje terug. De wereldverbeteraar in haar is sterk en vrijwel elke song heeft te maken met sociale thema’s vanuit een Afrikaanse visie. Tegen het einde van haar optreden geeft ze een oprechte sterke speech van enkele minuten over de misstanden in de wereld en even horen we haar stem week worden en vloeien er wellicht enkele tranen. Muziek met een flinke dosis bezieling die het publiek doet zwichten.

Alternatieve leefwijze

Verder is er overal in en rond de abdij plaats voor theater, animaties en sociaal-politieke initiatieven in de vorm van acties en Ngo’s. Er is een kindertuin voor de kleintjes, een ‘village des possibles’ (dorp van mogelijkheden’) waarin alternatieve leefwijzes een plek hebben, uiteenlopende workshops worden gegeven van massage tot het maken van bio zeep of deodorant, en waar je je eigen smoothies kunt persen met dumpster diving fruit. Rond de kloosterkerk is er het sfeervolle eetplein met daaromheen vele kraampjes en foodtrucks die de Belgische, Senegalese, Congolese, Colombiaanse, Indiase of Vietnamese keuken bieden, of wat van die foodtruck met gedroogde of gegrilde insecten. Zowiezo beter en gezonder voedsel dan de cliché wakke frieten, pitta’s of platgekookte pasta en noedels. Dat je aan elke bar op het festival bio pils van Silly of de lokale Floreffe bieren kunt krijgen, is een echte verademing op de Jupilerisering of Maesificatie van al onze zogenaamd alternatieve festivals. Alleen al om het culinaire aspect; niets dan lof.

Veteranen

In de verte horen we de doorgewinterde Occitaanse veteranen van Massilia Sound System rommelen en het publiek opzwepen, maar onze maagjes rommelen ook en de Comptoir des Saveurs (het eetplein) krijgt voorrang met een mix van Welshe taartjes en een Colombiaanse rijstschotel. Daarna is het tijd om onze tent op te zetten voordat de duisternis toeslaat en onze kopjes nog helder zijn. De al even uitverkochte en dicht gepakte festivalcamping zorgde voor het ontstaan van een illegale camping aan de andere kant van de rivier met honderden festivalgangers, waaronder dus ook deze Gonzo verslaggevers. Wilde toestanden, scheve tenten en kampvuren genoeg. Vergeleken bij het gesloten kampement aan de andere kant was dit een anarchistische vrijstaat voor de avonturiers en platzakken.

Bij terugkomst zien we de Amerikaanse Melody Gardot beginnen, blijkbaar één van de grotere namen van de affiche al hadden we nog nooit van deze mevrouw gehoord. Haar muzikale verhaal begint op het randje van de dood na een zwaar fietsongeluk een dikke tien jaar geleden, waardoor ze een jaar lang in het ziekenhuis moest liggen. Via muziektherapie kwam ze er weer helemaal bovenop en vormde de inspiratie voor haar eigen klank, een mengeling van soulvolle jazz, folk en wereldse sferen. Tijdens het optreden horen we haar inderdaad mooie stem en een aantal songs die een speciale sfeer brengen. De drukte doet ons besluiten van achteren op het veld bij de tent van Radio Bistrot te gaan hangen, het Luikse collectief van DJ’s en muzikanten die er drie dagen hun kamp hebben opgetrokken. Veel jolijt en sfeer daar met latino dansmuziek, Franstalige rock’n’roll en hits uit de jaren tachtig. Niet bepaald hoogstaand qua selecties, maar wel puur festivalplezier. Als afsluiter zien we de Sloveense in New York residerence DJ/producer Grammatik aan het werk, hij speelt een mix van afro-funk, jazz en hiphop in een elektronische krachttoer. Wellicht waren we vermoeid of onze portie muziek voor de dag gehad, maar het kon ons niet meer pakken. We verwachten het meest van de laatste dag en besloten onze krachten te sparen.

Gezien: Esperanzah Festival, zaterdag 1 augustus 2015, Floreffe