Zimní Král

Andrea Taeggi, de helft van het elektronische duo Lumisokea, wist eerder al van wanten in minmiale, digitale omgevingen van eigen makelij. Daarin is hij steeds strenger aan het worden. Kleuren vervagen. Op zijn nieuwste album ‘Zimní Král’ verhardt grisaille zich in de scherpe contrasten van zwart en wit, alsof zijn werk een muzikaal raster is geworden van slagschaduwen, kogellagers, cilinders en puntige kegels. De nummers doen denken aan een klankgeworden landschap van Giorgio de Chirico. Wat er aan kleur nog overgebleven is, bevindt zich in regionen van diepbruine bassen, hoge vegen en melodisch opspattende druppels. Heel soms waait er een vaan met getinte banen doorheen. Het mooie van de spaarzame klanken die Taeggi om zich heen strooit, is dat ze elegant blijven. Hij plaatst ze op een speelvlak, zoals een choreograaf dat met zijn dansers zou doen, en brengt ze vervolgens in beweging. Sommige staan vooraan, vlak voor je gezicht. Andere heeft hij veel verder weg opgesteld. Zo gauw ze van plaats veranderen, slepen ze galm met zich mee, meer uitgesproken naarmate de afstand groeit. Er zit een geometrische schoonheid in die ver uitstijgt boven dorre abstractie, maar waar een onbedwingbare danslust uit opklinkt. Het is verleidelijk om Taeggi te scharen in het circuit van elektronische dance, en hij heeft daar beslist raakvlakken mee. Hij treedt er ook buiten, met een mengeling van wiskundige precisie en Latijnse vormgevoeligheid. Cerebrale sensitiviteit, een hoofd vol gevoel. Hersenkronkels die zich te buiten gaan aan pirouettes. En als kleurrijke uitspatting het nummer ‘Zeitlupe’, waarin alarmerende signalen en fluittonen de vloer aanvegen met droge vergelijkingen.

tekst:
René van Peer
beeld:
AndreaTaeggi_Zimn%C3%ADKr%C3%A1l
geplaatst:
di 25 jan 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!