Young Adult Fiction

Wat zeiden ze ook alweer over postrock in al zijn varianten? Doodgebloed, uitgewoond, leeg gebaggerd, compleet achterhaald en waardeloos. Een beetje extreem verwoord, misschien, zo zijn we en zo maken we ons punt duidelijk. Voornoemde geldt inderdaad voor de meerderheid van de bands die tegenwoordig nog postrock maken of, als ze al langer bezig zijn, in herhaling blijven steken. Dat is dan wel buiten you.Guru gerekend. Het Poolse trio, bestaande uit Artur Maćkowiak (gitaar, elektronica) , Michał Lutrzykowski (bas) en Piotr Waliszewski (drums), houdt het dan wel net zo goed instrumentaal, ze slagen er door de diversiteit binnen het album, dat zes nummers bevat, wel in onze aandacht gefocust te houden. Stukjes doorsnee postrock worden al snel verzwolgen door heerlijke krautrock, psychedelica en goed bedachte synthesizermotiefjes. De leden hebben in het verleden al heel wat expertise opgedaan bij bands als Innercity Ensemble, Something Like Elvis en Potty Umbrella. Bands die al even gevarieerd klinken als wat het trio nu neerzet. Durven improviseren en weigeren de lijntjes te kleuren loont.

Als het wat meer naar postmetal mag neigen, zijn er de Fransen van Ingrina die met ‘Siste Lys’ een opvolger klaar hebben voor ‘Etter Lys’ (2018). De band hanteert dezelfde opzwepende, hypnotiserende en cinematografische manier van werken als bijvoorbeeld Rosetta en Year Of No Light. Ze tappen uit veel vaatjes, inclusief sludge en shoegaze, om een indrukwekkende trip neer te zetten. Sporadisch wordt er wat gezongen, maar dat vormt niet de essentie van de nummers. Twee drummers, drie gitaristen en een bassist brengen elke luisteraar in hogere sferen. Een muur van gitaren ook. Die zorgen namelijk voor een vol geluid. Geen oeverloos gesoleer bij Ingrina. De band streeft naar een geluid dat past bij hun ecologisch verhaal, dat net als bij het debuut de teloorgang van de aarde sinds het ontstaan van alle leven behelst.

Corona of niet, Yawning Man uit Palm Springs besloot een setje te spelen in de Mojave-woestijn. Op 18 mei laatstleden, in de heel vroege ochtend, speelden ze bij Giant Rock vijf nummers. Nummers die typerend zijn voor deze band, die al meedraait sinds de tweede helft van de jaren 1980. Heavy riffs zoals bij veel stoner en doombands zijn echter niet aan dit trio besteed. Ze verkiezen instrumentale psychedelische jams die klinken als de score bij een film die het minder van het verhaal moet hebben, maar wel van sfeer. En laat Yawning Man daar nu net heel goed in zijn, in dat sfeer scheppen. Het concert, dat ook werd opgenomen voor de bijhorende dvd, klinkt dan ook als een lekkere trip. Geen publiek, gewoon een band in vorm en de natuur.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
youGuru_YoungAdultFiction
geplaatst:
ma 15 feb 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!