XII

In het kielzog van de zogenaamde Grote Drie van de Belgische new wave uit de jaren 1980 –Front 242The Neon Judgement en The Klinik– had je nog een aantal bands zoals bijvoorbeeld Aimless DevicePoésie Noire en The Arch. Die waren niet per se minder goed; ze waren net dat tikkeltje minder populair. Met hun uitstekende debuut-ep ‘As Quiet As’ leverde The Arch in 1986 niet alleen de blauwdruk van hun geluid -harde gitaren, doorwrochte elektronica, beklijvende melodieën en een indrukwekkende grafstem- af, maar meteen ook twee nummers die zouden uitgroeien tot klassiekers in het genre: ‘Revenge Revival’ en vooral ‘Babsi Ist Tot’. Behoorlijke internationale interesse (met voornamelijk Duitsland, Spanje en Canada als opmerkelijke brandpunten) kon echter niet voorkomen dat begin jaren 1990 het verhaal uitverteld leek. In 1997 kwam er toch een nieuwe cd (‘In Sofa’); en er zouden er nog meer volgen, telkens met flinke en onregelmatige tussenpozen. Met ‘XII’ zit de band uit Breendonk ondertussen aan album nummer zes. Er is veel water onder de brug gestroomd sinds de beginjaren, zo heeft de zanger zijn bulderstem ingeruild voor een meer geaffecteerde manier van zingen (waarvan je moet houden), maar de The Arch heeft gelukkig nooit de gave verloren om beklijvende songs te schrijven. ‘Blood Crystals’, ‘Alien Ann’, ‘Black Drains’ of ‘Yoga Noise’ kunnen zo op de definitieve setlist. Op ‘Cadaver Synod’ is overigens een gastrolletje weggelegd voor Blaine L. Reininger van Tuxedomoon, maar dat nummer breekt helaas geen potten. ‘XII’ lijkt in zijn geheel vooral op sfeerschepping te mikken en mede door de goede productie lukt dit aardig.

Nieuw in die min of meer zelfde scene is Skemer, of het duo Mathieu Vandekerckhove (Amenra en Syndrome) en zangeres Kim Peers. Een man+vrouwopstelling dus en de facto in hetzelfde stilistische bedje als momenteel furore makende elektropop-projecten als Boy Harsher en Tempers. Zij zingt sensueel boven een laag van pulserende (darkwave) elektronica; hij voegt er rake gitaartoetsen aan toe. Dat levert een heel leuk plaatje op met ‘Shout Or Cry’, ‘Sunseeker’, ‘Best’ en ‘Call Me’ als uitschieters. ‘Benevolence’ kan zonder moeite mee met het beste uit dat internationale wereldje.

Nog meer interessante namedropping bij Such Beautiful Flowers. Dat is namelijk het soloproject van Donny Woestenborghs, de voormalige zanger van de Limburgse hardcoreband Midnight Souls. Na het opdoeken van die band zijn de andere leden verder gegaan als Newmoon, ’s lands beste shoegazeband van het moment. Op ‘Neon Gloom’ veegt Woestenborghs geen seconde zijn muzikaal referentiekader onder de mat. Such Beautiful Flowers lonkt zo hard naar de jaren 1980 en New Order als een raamprostituee op de walletjes naar haar (potentiële klanten). Woestenborghs is natuurlijk een kind van zijn generatie en dus heten die invloeden tegenwoordig Lust For Youth en vooral Cold Cave. Zijn stemtimbre klinkt zelfs als dat van Wesley Eisold van dat laatste Amerikaanse synth-project. Een blinde test had ons niet eens op andere gedachten kunnen brengen. In zijn voordeel wordt dat ruimschoots goedgemaakt door de vier songs: die zijn goed tot uitstekend, slim gearrangeerd, prima geproduceerd, dansbaar, gebald en heel aanstekelijk.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
TheArch_XII
geplaatst:
wo 14 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!