Het mysterieuze WU LYF was een van onze ontdekkingen tijdens de laatste editie van het Brusselse Dominofestival. De band bracht daar een mengeling van sixties psychedelica, Afrikaanse ritmes en stuiterende, intense popmelodieën.

WU LYF is de afkorting van de World Unite Lucifer Youth Foundation. De band is een onderdeel van dit collectief, dat in 1998 werd opgericht in de Britse muziekmetropool Manchester. Doel van de stichting: de zoektocht naar concrete waarheden voor de ongeconditioneerde jeugd. In het collectief komen verschillende disciplines aan bod: design, film, het schrijven van zieke literatuur, muziek en last but not least kleine criminaliteit.
Een paar weken na hun optreden op het Dominofestival in Brussel zitten we samen met twee leden van de band, zanger Ellery Roberts en bassist Tom McClung, op het kantoor van de Belgische verdeler PIAS. Het is vooral McClung die het woord voert. Over die kleine criminaliteit willen ze jammer genoeg niets vertellen.

Kliekjes
In de voorbije dertig jaar was arbeidersstad Manchester vaak de plek waaruit de vernieuwing in de Britse popmuziek ontstond. Groepen rond Factory Records (Joy Division/New Order, Happy Mondays, ) zorgden voor de nodige schokgolven in het muzikale landschap. Rond die bands ontstonden hele muzikale bewegingen zoals ten tijde van de Madchester-periode en de bekende club Hacienda.
Ondertussen is het muzikale landschap versplinterd. De bewegingen zijn verdwenen, er zijn kliekjes ontstaan, vertelt McClung. Er zijn groepjes mensen die met hetzelfde bezig zijn. Geen muzikale bewegingen, geen interactie tussen bands meer. Roberts vult aan: Er is geen gemeenschap meer, iedereen wil aan de top komen. Je hebt nog groepen die echt in Manchester willen zijn, maar vaak zijn die bezig met muziek die al twintig jaar dood is. En dan zijn er de bands die zo snel mogelijk weg willen uit Manchester, naar Londen. Ze presenteren zich als een hippe, coole band. Iets wat ze trouwens vaak niet zijn. Op zich komen wij niet in contact met beide soort groepen. We spelen niet in de grote clubs van de stad of zo. Wij proberen gewoon onze eigen weg te volgen.
Het versplinteren van de muziek wordt ook in de hand gewerkt door internet. McClung: Je wordt niet meer in een vakje gestopt. Aan de ene kant is dat een goede zaak: je bent vrijer, je krijgt makkelijker toegang tot allerlei invloeden. Anderzijds maakt dat het op een of andere manier ook saaier. Het is te makkelijk geworden om al die invloeden te verwerken in je muziek. Mensen zijn oppervlakkiger geworden. Ze vinden allerlei dingen leuk, maar ze zijn niet passioneel meer over een genre. Muzikale voorkeur van mensen is een soort iPod-shuffle geworden. Ze pikken veel op, maar niet met overgave. Dat heeft zeker ook een goede kant; mensen zijn minder enggeestig geworden. Wat je wel krijgt is dat wanneer n band op een bepaalde manier allerlei invloeden mixt, andere groepen die band gaan kopiren. Opnieuw blijkt daar de oppervlakkigheid van sommige mensen uit.

Lidgeld
WU LYF gebruikt het internet als een manier om zich te presenteren. Op het web zijn verschillende sites te vinden van de band. Websites die er vaak niet uitzien als een normale band-site; ze staan vol soms onduidelijke teksten en fotos. De sites zijn een integraal onderdeel van het beeld dat de band naar buiten wil brengen. De band kreeg echter al vaker te horen dat ze zich bewust mysterieus zou willen presenteren. Iets wat behoorlijk heftig wordt ontkend. Het was niet de intentie om een mysterie te creren, aldus McClung. We hebben er bewust voor gekozen om muziek te gaan maken. Niemand heeft ons dat gevraagd. Daarom hebben we ook de volledige vrijheid om ons te presenteren zoals we zelf willen. Het is zoals RZA van de Wu-Tang Clan. Hij bedacht het hele concept van Wu-Tang Inc., het bedrijf dat de activiteiten van hun collectief organiseert. Wij hebben ook zoiets opgezet, de Lucifer Youth Foundation. Je kon lid worden door de eerste gelimiteerde ep van de band voor vijftien pond aan te schaffen. Ondertussen heeft de stichting negenhonderd leden. Zij zorgden ervoor dat er onbewust een soort gemeenschap rond ons ontstond. We gebruiken die gemeenschap op verschillende manieren. Het lidgeld werd gebruikt om de plaat op te nemen op ons eigen platenlabel. Ervaring leerde ons dat je eigenlijk geen label nodig hebt, behalve voor dingen als distributie en promotie. Nu het is niet zo dat daar een groot plan achter zat. We hebben geen manifest geschreven of zo, veel van die dingen komen voort uit beslissingen die we eerder al hadden genomen.
WU LYF gebruikt de gemeenschap rond de band ook voor het maken van videoclips. Zo is de clip bij het nummer Spitting Blood haast een kortfilm geworden. Je ziet een stam inboorlingen eerst afgeslacht worden door een aantal mannen in negentiende-eeuwse soldatenhemden. De originele bewoners zijn echter niet dood, vechten terug en drijven de soldaten terug de zee in. Op die clip zijn we supertrots, zegt Roberts. Die film is gemaakt door onze vriend Jamie Allen. Hij was op reis door Australi, tijdens een sabbatjaar tijdens zijn filmstudie, hij vroeg of wij een song hadden. Wij stuurden hem het nummer Spitting Blood, drie maanden later kregen we dit resultaat. Hij werkte ook mee aan de andere clips die we al maakten. Daarvoor gebruikte hij vaak beeldmateriaal uit allerlei bronnen dat hij dan monteert op de muziek. In het nummer Heavy Pop is dat een bijzonder Indisch ritueel. Beelden in die video verwijzen ook naar de titel van het album. In de clip bij het nummer L Y F zie je de bandleden samen met een aantal vrienden dansen voor een scherm waarop allerlei verontrustende beelden worden vertoond, zoals instortende flatgebouwen. Dirt bevat dan weer beelden van de protestbewegingen overal ter wereld van de laatste maanden.

Intensiteit
Een paar weken voor het interview zagen we de band spelen in een aardig volgelopen kleine Club van de Brusselse AB. Voor het optreden liep een aantal mensen nerveus over het podium. Dat was een chaotische dag, legt McClung uit. De dag ervoor speelden we in Rotterdam (op Motel Mozaque, red.), toen we wilden vertrekken bleek ons tourbusje defect te zijn. We hebben lang gezocht naar een oplossing. Uiteindelijk zijn we met de trein naar Brussel gekomen, zonder veel instrumenten. Amper een uurtje voor het optreden kwamen we aan in de zaal. Zonder soundcheck het podium op. Het was allemaal behoorlijk heftig. Maar de spirit van de show beviel me wel, al was het niet de makkelijkste die we ooit hebben gespeeld.
Tijdens het optreden zijn het nummers als L Y F, het hotsende en botsende Spitting Blood en het tot het einde opgespaarde Heavy Pop die indruk maken door hun rauwe, weidse geluid. Wanneer de groep voor een bisnummer wordt teruggeroepen op het podium zetten ze een cover in van het nummer Whip My Hair van Willow Smith (de elfjarige dochter van acteur Will Smith, red.). Dat was niet ons beste idee. Die ging redelijk de mist in. (lacht)
Voor de opnames van hun eerste volledige album, Go Tell Fire To The Mountain (2011), trok de band zich terug in de verlaten Saint Peters-kerk in een buitenwijk van Manchester. Bedoeling was om hun ongepolijste, weidse livegeluid om te zetten op plaat. McClung: De kerk heeft evenveel met het geluid van het album te maken als de gitaren die we bijvoorbeeld gebruiken. Maar toch heeft het gebouw ons benvloed. We hebben eerder in normale studios opgenomen. Dat klonk allemaal nogal saai. We hebben wel geprobeerd dat geluid te manipuleren, maar het werkte niet echt. Door op te nemen in een kerk kregen we een ander canvas om op te werken. Is het dan toeval dat de plaat begint met het geluid van een kerkorgel, is de logische vervolgvraag. Eigenlijk wel, zegt een lachende Ellery Roberts. Het is gewoon het enige geluid dat echt goed klinkt op de krakkemikkige synthesizer die ik gebruik. Het nummer (L Y F, red.) ontstond vanuit dat geluid. We hebben het eruit gelaten, maar toen werkte het nummer niet meer. Het zou natuurlijk ongelofelijk zijn als we een echt kerkorgel konden gebruiken. Verder heb ik overigens weinig met religie. Ik ben niet religieus opgevoed of zo. Ik rebelleer er zelfs tegen; ik kwam vaak in conflict met leraren Religieuze Opvoeding op de scholen waar ik zat. Ik hou niet van het primitieve en fanatieke in geloof dat zorgt voor onderdrukking in verschillende vormen.
Op Go Tell Fire To The Mountain worden verschillende muzikale stijlen gemixt tot een volledig eigen geheel. Voor de dansbare stukken zou je kunnen zeggen dat Fela Kuti een grote invloed is geweest. Dat zijn dingen die je terughoort in de Afrikaanse gitaarritmes die we gebruiken op het album. Vaak kun je die dingen echter pas achteraf toewijzen. Het gebeurt veelal onbewust; het komt gewoon doordat we vaak naar dat soort platen luisteren. Een nummer als Heavy Pop is dan weer onze manier om de intensiteit van een twintig minuten durende song van een band als Godspeed You! Black Emperor in een popsong van vier minuten te vatten. Hun songs bouwen en bouwen maar op, om dan finaal tot uitbarsting te komen. Ik wil dat wel proberen, maar ik kan het zo lang niet volhouden. Mijn aandachtsboog is daarvoor te kort. (lacht) Dat zijn de invloeden voor deze plaat, maar een volgende keer kunnen dat totaal andere dingen zijn.

Dit artikel verscheen eerder in GC #104.

Discografie