Techno Animal was indertijd een grote naam als het ging om een mengeling van beats, bas, dub, drone, noise en riffs. Justin Broadrick (Godflesh, Jesu, JK Flesh) en Kevin Martin (God, The Bug, King Midas Sound) hernieuwen hun samenwerking met Zonal, waarmee ze debuteren op Relapse met het spectaculaire ‘Wrecked’. Is er dan iets nieuws onder de zon? Ja en neen.
Veel dub natuurlijk, het duo waagt zich zelfs aan wat zang die het midden houdt tussen rap en reggae. De muziek is groovy met veel diepe bassen doorspekt met noise en beats. Dansbaar vooral voor het hoofd, want meestal te ingewikkeld voor ongeoefende beentjes. Te traag ook, want Zonal kiest voor laidback dubben. Zonal wordt als een heftiger versie voorgesteld van Techno Animal, maar daar zijn we het niet helemaal mee eens. Het is eerder het gebruik (of misbruik) van modernere technieken die het geluid ietwat anders maakt, minder de intentie van beide veteranen.
Dat houdt niet tegen dat ‘Wrecked’ een uitstekende dubplaat is geworden, vol weerhaakjes en onverwachte wendingen, inclusief heel wat commentaar op de sociale wantoestanden. Het grootste deel van de nummers is echter instrumentaal, wat zowel hun sterkte (dansen) als zwakte (zetelluisteren) kan zijn. En voor we het vergeten, Moor Mother mag ook meedoen.
Broadrick vinden we ook terug op ‘Buried Memories’ van het uit de buurt van Londen afkomstige Sons Of Alpha Centauri. Onder eigen naam, als Jesu en als JK Flesh maakte hij drie verschillende mixen (onder eigen naam, het originele nummer die hij samen met Sons Of Alpha Centauri maakte) en twee remixen.
Alle drie geven ze een andere kijk op beider universum waarin van de reguliere post-metal van Sons Of Alpha Centauri maar weinig overeind blijft. Ook James Plotkinmag aan de slag met hun werk. Twee mixen van nummers die hij creëerde van oorspronkelijke nummers en één remix van het oudje ‘SS Montgomery’.
Bij ‘Warhero’ houdt Plotkin zich behoorlijk in en laat de brave post-metal voor zichzelf spreken. Het korte ‘Remembrance’ daarentegen draagt onuitsprekelijk zijn donkere, logge illbient-stempel. Plotkin is het best in vorm in de afsluiter, een stuk dat bijna kan wedijveren met de drie bijdragen van Broadrick, die toch allen net dat ietsje interessanter klinken.