Het Brusselse indiepopcollectief BRNS signaleerden we al in Gonzo (circus) # 107. Na de eerste 7inch is er nu een minicd met de zeven tracks die ze al iets meer dan een jaar live spelen op Belgische en Franse podia. Op het podium eist het slagwerk ook visueel de meeste aandacht op, samen met de vocalen. Ondersteuning is er van orgeltjes en veeleer low profile gitaar en bas. En dat is op plaat niet anders. De rijke percussie contracteert mooi met aanstekelijke, veelstemmige zanglijnen. Daarmee doen ze onvermijdelijk denken aan de indiepop en zelfs indietronica van rond de eeuwwisseling, alleen klinkt hun geluid organischer en minder braaf. Animal Collective is een duidelijke referentie al is de productie bewust helderder maar ook de tegendraadse ritmes en gitaren die de jaren 1990 bepaalden hebben hun inbreng. Thru The Graveyard bloeit mooi open met een naar het einde toe heerlijk rondtollend refrein; Deathbed laat een popmelodie opwellen uit overstuurde noise, laat halverwege even een gitaar scheuren en mijmert dan verder weg; Our Lights begint met in your face-vocalen en belletjes, en mondt uit in een finale aan drums en clashes. Maar de prijsbeesten blijven Mexico en Here Dead He Lies, die ook al te vinden waren op de 7inch. Here Dead He Lies is hun meest potente track, met grillige, kletterende gitaren. En live-favoriet Mexico heeft een refrein waar de eendimensionale radiohitjes van tegenwoordig alleen maar hun hoed voor kunnen afnemen. BRNS maakt de perfecte synthese van experiment en pop en overstijgt met deze Wounded de status van beloftevolle groep.
