World Eater

Benjamin Power, de helft van het uit Bristol afkomstige Fuck Buttons, maakt ook graag muziek zonder zijn kompaan Andrew Hung. Nieuw is dat niet, want hij doet het al sinds 2010 en bracht in 2011 zijn eerste album uit als Blanck Mass, op Rock Action, het label van Mogwai. Drones en ambient waren toen zijn ding, maar daar was op ‘Dumb Flesh’ (2015, Sacred Bones’) en zeker op zijn nieuwste worp ‘World Eater’, niet veel meer van te merken. Het mag al wat heftiger, wat dansbaarder ook. Het blijft elektronische muziek natuurlijk, en hij gaat graag volop de strijd aan met de luisteraar, net zoals hij dat doet bij Fuck Buttons. Voor ‘World Eater’ kiest Power voor een voor sommigen wansmakelijk, voor anderen een agressief beeld om de aandacht naar zich toe te trekken. De zeven nummers handelen dan ook over de mensheid die zichzelf corrumpeert door overconsumptie, nodeloos geweld en andere waanzin. Onder de oppervlakte van de in eerste instantie vrolijk klinkende nummers, zit die vrees voor de ondergang steevast besloten. Het zit soms in de verhakkelde samples (horen we daar een stukje Champions League in ‘Silent Treatment’?), soms in de dreigend overkomende beats. Net als voorganger ‘Dumb Flesh’ zit elk nummer volledig volgestouwd. Power laat geen ademruimte, legt genadeloos ritmes en synthesizerdeuntjes op elkaar tot het een nauwelijks te overzien kluwen wordt. Aphex Twin, Fuck Buttons en Flying Lotus lijken alleen tegelijk een album in elkaar te hebben gedraaid, al is het natuurlijk alleen maar Power. Een beetje teveel van het goede allemaal, vinden we. De plaat blijft namelijk op afstand en maakt niets los. Alleen wrevel na een paar keer luisteren, omdat er niets blijft hangen. Als hij op afsluiter ‘Hive Mind’ alweer een popliedjessample gebruikt, hebben we het helemaal gehad.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Blanck_Mass_World_Eater
geplaatst:
vr 11 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!