Liefelijk ingetogen powerpop: ik weet niet of je je daar iets bij voor kunt stellen, maar dat is wat er door mijn hoofd jaagt bij elke beluistering van ‘Wonderlust’. De rustige nummers van Sloan rustig uitgevoerd door het Britse kwartet Kid Wave. Pop die bijna zo onachtzaam lijkt gespeeld, dat je het gevoel krijgt dat die melodieën daadwerkelijk uit het niets zijn ontstaan. Soms werkt dit enorm goed zoals in de opener ‘Wonderlust’ of in ‘Walk On Fire’, niet toevallig de meest bijtende nummers. Maar vaak zweeft de muziek gewoon weg. Kid Wave kan mooie pakkende slacker-riffs schrijven, maar heeft niet het charisma om van mooi ook prachtig te maken. Hierdoor verdwijnt de band al snel naar de achtergrond, zelfs met de koptelefoon op. En dat lijkt me niet wat de Britten najoegen toen ze haast onachtzaam en liefelijk hun ingetogen powerpop inspeelden.
