Womb Of God

Hemels. Dat woord kan eigenlijk volstaan voor ‘Womb Of God’, het vierde (!) album van Dead Neanderthals in 2017. Maar omdat de redactie en jullie, de lezers, dat niet voldoende vinden, gaan we enige superlatieven bedenken om deze weergaloze trip, gestanst op zwart (tweehonderd stuks) of wit (honderd) vinyl, enigszins uiterst objectief in woorden te vatten. René Aquarius en Otto Kokke, respectievelijk drummer en saxofonist, hebben zichzelf opgelegd alleen maar kwaliteit af te leveren. En soms is het traject hobbelig. Het duo nam ‘Womb Of God’ namelijk al eens eerder op, maar geen van beiden was tevreden over het resultaat. Opnieuw beginnen dan maar, wat zaken anders aanpakken en hopla, de puzzelstukjes vielen nu wel netjes zoals het hoort, met een overdonderend eindresultaat. Twee plaatkanten? Twee nummers. En opnieuw met tweede saxofonist Colin Webster, we zouden het bijna vergeten. De wisselwerking tussen het trio verloopt dermate vloeiend en organisch dat we het soms nauwelijks door hebben dat er met twee saxofonisten wordt gewerkt. Al kunnen Kokke en Webster net zo goed los van elkaar dolgedraaid aan het toeteren slaan, terwijl Aquarius zijn drones opwekkende ritmes minutieus blijft verder spelen. ‘Womb Of God’ is daarmee aan de ene kant een typische Dead Neanderthals-plaat, en aan de andere kant klinken de twee nummers toch weer net even anders dan wat we eerder van de Nijmegenaars te horen kregen. Aquarius heeft trouwens samen met Kees Peerdeman (voorheen Bleak Bulge en oud Gonzo-medewerker) met Cryptae een demo gemaakt die zal verschijnen op cassette. Vier nummers vunzige death metal, want ja, Aquarius houdt wel van een stevig potje metal in zijn meest extreme vormen (zie onder andere zijn band Celestial Bodies en hun indrukwekkende album ‘Spit Forth From Cahos’ op I Voidhanger van dit jaar). Lomp is het geworden, met overstuurde bas en drums en een echte deathmetal-rochel. Maar dan absoluut niet overgeproduceerd maar rauw, zoals in de begindagen (jaren 1990) toen democassettes nog schering en inslag waren. Een mengeling van Discharge en Immolation of net zo goed prille Swans gemengd met het overweldigende van vroege Incantation. Vier nummers beuken tot niemand nog adem krijgt. Het is een verademing op zich.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
DeadNeanderthals_WombOfGod
geplaatst:
vr 10 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!