Samen met het (nog iets eerder opgerichte) AMM van Keith Rowe en Eddie Prévost, stond het door John Stevens opgerichte Spontaneous Music Ensemble aan de wieg van de Britse improvisatieschool. Het was 1966. De inspiratie kwam aanvankelijk vooral van de Amerikaanse freejazz die potten brak en van een eigen karakter kon (nog) niet echt gesproken worden. De opnames zijn om meerdere redenen van grote waarde: ten eerste laten ze het collectief horen in een overgangsfase tussen een op de freejazz geënte stijl en de meer abstracte, klankgerichte experimenten die zouden volgen. Het lijstje muzikanten is bovendien niet minder dan spectaculair, want kernleden Stevens en Trevor Watts hadden Jonge Turken rond zich verzameld die stuk voor stuk geschiedenis zouden schrijven: trombonist Paul Rutherford, trompettist Kenny Wheeler (hiervoor wel al actief in meer traditionele bands) en vooral bassist Barry Guy en rietblazer Evan Parker, in hun oudste beschikbare opnames. ‘Withdrawal’ was de soundtrack bij een korte film die om financiële redenen nooit het daglicht zag. Het laat de band ook horen in een even verrassende als conventionele stijl. Zo sluiten bepaalde passages aan bij de nieuwe zoekende traditie, maar heb je hier en daar ook drone-elementen en het lijkt wel alsof een glockenspielmotiefje de kinderlijke rode draad vormt. Iets later kwam de band terug bij elkaar voor een nieuwe interpretatie van ‘Withdrawal’ en een nieuwe suite van Stevens, die bij elkaar gebracht worden op deze release. Interessant voor die latere opnames is dat nu ook Derek Bailey van de partij is, in wat zowat zijn eerste vrije sessies moeten zijn. Vooral de vierdelige suite is de moeite, omdat de focus op kleuren, texturen en timbres niet enkel gebaseerd was op werk van Webern, maar ook de weg naar de toekomst zou wijzen. ‘Withdrawal’ is niet de meest essentiële SME-release (Parker was nog niet het monster dat hij later zou worden, Bailey is amper hoorbaar, de band zou nog sterker samenklitten op latere opnames), maar wel eentje die onmisbaar is voor de hardcore fans van het genre en de betrokken muzikanten. De tweede release van het Emanem-label, laat percussionist Tony Marsh (in 2012 overleden aan de gevolgen van kanker) horen in het gezelschap van de Spaanse Chefa Alonso, op sopraansax. De twee maakten een tijd deel uit van het Londen Improvisers Orchestra en speelden een aantal duoconcerten in 2008 en 2009. Een daarvan was ter gelegenheid van het verdwijnen van The Red Rose, een befaamde bar in Noord-Londen. Opnames uit die set worden gecombineerd met die van twee andere concerten, maar het album blijft coherent door de overduidelijke empathie tussen de twee. Marsh was een fijnzinnig percussionist, die ook hier een gematigde storm creëert die het nooit moet hebben van kabaal of drukte. Alonso bedient zich graag van snelle, zeurderige loopjes, die ze nu en dan afwisselt met momenten van ingetogenheid. Die hadden er gerust iets meer mogen zijn, omdat haar spel na verloop van tijd iets te monotoon wordt om de vergelijking met grootmeester Evan Parker, een andere frequente speelpartner van Marsh, te kunnen doorstaan.
